Foto: Caribisch Netwerk

WILLEMSTAD – Bel* is bijna 2 jaar gelden vanwege politieke redenen haar thuisland Venezuela ontvlucht. Ze was werkzaam als radio- en televisiejournalist, maar door de huidige politieke situatie is ze haar leven in Venezuela niet meer zeker, waarop ze besloot naar Curaçao te komen. Sindsdien leeft ze in constante angst.

Tekst gaat verder onder de video
Door Kim Hendriksen

Bel is bang om opgepakt en uitgezet te worden. Ze leeft in de illegaliteit, achter gesloten deuren en ramen ergens ondergedoken op Curaçao. Werken kan ze niet, want door het gebrek aan wetgeving kunnen gevluchte Venezolanen geen asiel aanvragen.

Geen werkvergunning
Bel is hier samen gekomen met haar man. Hij heeft drie universitaire studies gedaan. Ook hij heeft geen werkvergunning en kan dus niet werken. “Het voelt alsof we in een gevangenis zitten. Ik kom alleen buiten als het echt moet, om kleine boodschappen te halen. Het liefste zou ik weggaan hier, maar doordat we niet kunnen werken, kunnen we ook geen geld verdienen om vliegtickets te kopen”, vertelt Bel.

Teruggaan naar Venezuela is geen optie. “We hebben een vluchtelingenstatus, volgens de algemene regels van de UNCHR (United Nations Comision Human Rights) maar deze wordt niet erkent door de overheid. We zitten gevangen op het eiland”, zegt Bel.

Rivas Carlos, directeur van Venex. Foto: Kim Hendriksen

Het verhaal van Bel staat niet op zich. Volgens Rivas Carlos, directeur van Venex, een stichting die zich inzet voor Venezolanen die op Curaçao wonen, zijn er tientallen van dit soort gevallen bekend. “Het is een trieste situatie. Ik snap dat ze hier niet kunnen blijven, daar is het eiland te klein voor, maar we kunnen ze ook niet aan hun lot overlaten zolang ze op het eiland verblijven.”

Burgers richten stichting op
Sinds het vertrek van de UNCHR, die voorheen de asielaanvragen registreerde en behandelde, in juli 2017 uit Curaçao, is het voor ongedocumenteerden niet meer mogelijk om asiel aan te vragen. “Een onhoudbare en onwenselijke situatie, zowel voor het land als voor de betrokkenen”, zegt Ieteke Witteveen, voorzitter van de nieuwe stichting Human Rights Caribbean Foundation (HRCF).

Human Rights Caribbean zet zich in op het toezien op de tenuitvoerlegging van de Universele Rechten van de Mens, zoals vervat in verschillende verdragen over humanitaire rechten, op de grondgebieden van Curaçao, Aruba en Bonaire.

Gevangen op het eiland
Bel is inmiddels een proces gestart via de UN en UNCHR. Als journaliste is ze heel goed op de hoogte van haar rechten. Haar aanvraag is inmiddels al bijna 2 jaar in behandeling. In de tussentijd kan ze het eiland niet af want dan moet ze weer opnieuw beginnen. Bel: “Ik weet niet hoelang ik dit nog volhoud, maar ik kan het niet aan om dit hele proces weer opnieuw te starten. Het enige wat ik wil is om behandeld te worden als mens, niet als illegaal. Mijn man en ik kunnen in de periode dat we hier toch zijn het eiland van dienst zijn door gewoon te werken en belasting te betalen, net als ieder ander mens.”

*Volledige naam bekend bij de redactie