AMSTERDAM – Caribische lhbt’s in Nederland ervaren nog steeds discriminatie. Daarom grijpen Collin Edson en dragqueen Kikki Boops de herdenking van Trinta di mei aan om aandacht te vragen voor emancipatie.
Beluister de reportage:
Een reportage door Sam Jones
Op de maandelijkse feestelijk thema-avond in Café Reality in Amsterdam is het een gezellige mix van mensen. Anders dan in de meeste Nederlandse lhbt-uitgaansgelegenheden aan de Reguliersdwarsstraat geen aparte clubs voor mannen en vrouwen. Want hier voelen zowel mannen als vrouwen zich thuis. Toch is het niet allemaal pais en vree in de Caribische scene.
Queers voeren dezelfde strijd
Miss Kikki Boops, die in het dagelijks leven Aneudy heet, lijkt op een prachtige zwarte vrouw a la Beyoncé of Tina Turner. Ze is niet echt van het zingen, maar meer van het verleidelijk dansen. Toch is al die schoonheid uiterlijke schijn, want door haar familie op de eilanden wordt ze niet geaccepteerd.
Het is voor Kikki Boops daarom een bijzondere manier om bij vrijheid stil te staan, op de herdenking van Trinta di mei. “Het was voor mij niet makkelijk om uit te komen als gay in een christelijke familie.” Aneudy vluchtte naar Nederland, maar ze heeft het nog steeds moeilijk. Kikki is bang om het contact met de familie te verliezen, als ze van de optredens afweten.
Emanicaptie van lhbt’s
Maar wat heeft die herdenking van de opstand, op Curaçao te maken met emancipatie van queers? Collin Edson vertelt dat bij de herdenking van Trinta di mei wordt stil gestaan bij het protest van zwarte arbeiders op Curaçao tegen lage lonen. “Ze pikten het niet meer. Die strijd was in feite het begin voor veel structurele veranderingen op Curaçao.”
Edson vertelt erover in in een korte toespraak. Er worden toepasselijke gedichten voorgedragen en ook de muziek is strijdbaar.
“Wij gays voeren dezelfde strijd voor emancipatie tot de dag van vandaag.”
Know better, do better
In Café Reality dansen wat mannen met elkaar en aan de bar zitten twee jonge vrouwen. Ze beweren bij hoog en bij laag dat ze ‘van de mannenliefde zijn’. Even later zijn ze innig aan het dansen.
In de Caribische cultuur ‘ben je niet per se lesbisch’, zegt een andere vrouw die ‘beide kanten op kan’. Volgens haar zijn er nog steeds mensen die heel bekrompen denken, terwijl het eigenlijk normaal is in de Caribische en Surinaamse geschiedenis: op huisfeestjes dansen vrouwen met vrouwen. Dat was normaal en dat zie je hier nog steeds. “When you know better, you do better!”
| Trinta di Mei De Curaçaose Trinta di mei, de grote volksopstand die in 1969 ontstond uit een staking van Shell-arbeiders, wordt in Nederland niet officieel meer herdacht. Het was een keerpunt in de verhoudingen op het eiland en in de bewustwording en emancipatie van Antillianen. Een rondgang langs bekende Caribische mensen in Nederland leert dat er geen herdenking van Trinta di Mei in Nederland is. Bij Glenn Helberg van het Caribisch Overlegorgaan (Ocan), John Leerdam voorheen PvdA-kamerlid en Ruben Severina van Splika, een stichting die het Papiaments promoot, is hierover niets bekend. |
