Canal Pride 2019: Waar is de Caribische boot gebleven?

2 augustus 2019 | Natasja Gibbs

In de lange lijst aan LHBTQ-boten, die zaterdag hun opwachting maken tijdens de jaarlijkse Amsterdam Canal Pride, schittert één boot in afwezigheid: de Caribische boot. Waar is die gebleven?

In totaal doen er tachtig boten mee aan het jaarlijkse evenement waarbij lesbiennes, homo’s, biseksuelen en transgenders voor een weekend de norm in de hoofdstad bepalen. Daaronder bevinden zich ook boten van etnische minderheidsgroepen zoals de Iraanse boot, een Filipino boot en een expats boot.

Met de recente protesten tegen het homohuwelijk op Curaçao zou je ook een Caribische boot verwachten. Maar die laat al sinds 2016 op zich wachten. Toen won de Caribische belangenorganisatie OCaN met hun ‘Orlando boot’, onder leiding van Glenn Helberg en Angelo Tromp, de prijs voor ‘Beste Statement’.

Tekst gaat verder onder de video

Zo kwam de ‘laatste Caribische boot’ in 2016 tot stand

Helberg, wijt het ontbreken van een Caribische boot in de afgelopen jaren aan gebrek aan geld, initiatiefnemers en animo onder Caribische bezoekers. “Door de vercommercialisering van de Pride zijn de kosten voor een boot enorm omhoog gegaan. Je hebt minstens 15.000 euro nodig en dan moeten bezoekers ook nog bereid zijn om zo’n honderd euro neer te leggen om mee te varen.”

Zelf organiseerde Helberg samen met onder andere Jeffrey Claassen de allereerste Caribische boot in de jaren ’90 met de ondeugende naam ’10-10 pa 10′ (patin betekent penis in het Papiaments). Later, in 2011 was er de Dushi & Proud boot. Een echte Caribische boot met een Caribisch statement. “De naam voor die boot is hier bij mij op de bank ontstaan”, vertelt Helberg glunderend.

De Dushi & Proud boot kan de Curaçaose Raisa Sambo (32) zich ook nog heel goed herinneren. “Ik weet nog dat ik die boot zag en uitschreeuwde: dat zijn wij! Ik had dat zo nodig: zien dat er mensen zijn net zoals ik. Ik weet zeker dat er nog steeds mensen zijn die dat ook nodig hebben.”

‘Zolang onze mensen op Curaçao niet vrij kunnen leven zijn wij ook niet vrij’

Ook dit jaar doet Raisa weer mee, samen met Gijs Stork en Angelo Tromp van de organisatie ‘3 Layers Foundation for Equality’. Ondanks dat de boot door een groep Caribische mensen wordt georganiseerd, is van een echte Caribische boot geen sprake meer. Raisa: “Misschien dat het wel weer tijd is daarvoor. Zolang onze mensen op Curaçao niet vrij kunnen leven zijn wij ook niet vrij.”

Als het aan Collin Edson ligt is er volgend jaar wel een Caribische boot. “Ik ben al stiekem plannen aan het maken”, vertelt de Curaçaose theatermaker uit Amsterdam. “Ik denk dat een echte Caribische boot heel belangrijk is voor de zichtbaarheid, eenheid en voor de steun binnen onze gemeenschap.”

‘Zichtbaarheid is belangrijk, vooral om onze jongeren te steunen’

Zelf merkte Collin ‘de impact van zichtbaarheid’ toen een jongen uit Curaçao hem aansprak na de Pride. “Hij had mij gezien en voelde herkenning en veiligheid om met mij te praten over zijn eigen worstelingen. Dat bevestigt voor mij dat zichtbaarheid belangrijk is, vooral om onze jongeren te steunen.”

Collin Edson (rechts) tijdens de Stonewall Pride March in New York dit jaar – Foto: Privé collectie

Volgens Collin is niet alleen geldgebrek een reden voor het ontbreken van een Caribische boot tijdens de Pride. “We missen eenheid. Het is meer een verdeel en heers politiek waarbinnen iedereen zijn of haar eigen potje probeert te beschermen.” Collin voelt zich soms zelfs eenzaam in zijn strijd voor meer acceptatie.

Hij hoopt met een Caribische boot de eenheid en zichtbaarheid weer terug te halen. “Ik vind dat zo’n Caribische boot een eigen sfeer heeft door de muziek, taal en de expressie. Ook het omgaan met onze issues is heel verschillend van de rest.”

‘Minderheden met een klein budget raken op de achtergrond’

Op de steun van de Curaçaose Naomi Pieter uit Amsterdam kan Collin in ieder geval rekenen. “Het is ontzettend nodig. Vooral nu met het debat op Curaçao over het homohuwelijk“, reageert ze. Zelf organiseert Naomi zaterdagavond het homo- en vrouwvriendelijke dancehall-evenement ‘Pon di Pride’.

Tekst gaat verder onder de video

Pon di Pride in 2018

In 2012 had Naomi haar eigen boot de ‘On Heelz vrouwen emancipatie boot’: één van de drie ‘vrouwenboten’ tussen de 88 boten destijds. Maar nu zou Naomi niet zo snel meer op een ‘Pride boot’ stappen.

“De Amsterdam Canal Pride is zo commercieel en ver van wat de bedoeling van Pride is geworden”, zegt Naomi. Haar kritiek wordt door steeds meer mensen gedeeld doordat bedrijven zoals Netflix, KPN en Philips tegenwoordig ook meevaren. Daardoor zouden volgens Naomi minderheden met een klein budget – zoals de Caribische gemeenschap – op de achtergrond raken.