Tijdens de wederopbouw na Irma zijn er veel geluiden die ik voor de orkaan irritant vond maar die nu mijn hart met hoop vullen. Opstijgende vliegtuigen en schreeuwende, timmerende bouwvakkers bijvoorbeeld. Voor de orkaan waren het symptomen van de economische wildgroei op ons eiland, na de orkanen zijn deze geluiden de aankondiging van onze wederopstanding.
Vandaag komt daar een geluid bij dat ik sinds de orkaan niet meer had gehoord: de geluidsinstallatie van het Raoul Illidge Sports Complex. De hele vallei mag meegenieten van de hyper-vrouw achter de microfoon. Van hyperbolen is ze niet vies zo te horen: zojuist heeft ze het kleine groepje toeschouwers langs het veld ervan op de hoogte gebracht dat ze getuigen zijn van sportgeschiedenis. De deelnemende kinderen is het wel gegund, een beetje glorie. Het sportcomplex in de huidige staat vormt niet bepaald een inspirerend decor, dus de omroepster moet wel.
‘Vanaf de parkeerplaats springt als eerste de afbrokkelende muur rond het zwembad in het oog’
Het dak en de bovenste treden van de hoofdtribune zijn weggeslagen. Twee van de vier lichtmasten zijn in tweeën geknakt. Maar al bij binnenkomst, voordat ze het veld hadden bereikt, was het voor ouders en kinderen duidelijk dat het sportcomplex zwaar gehavend is. Vanaf de parkeerplaats springt als eerste de afbrokkelende muur rond het zwembad in het oog. Daarna valt de stilte op.
Het hoort hier op een weekenddag te krioelen van de kinderen. Er horen moeders en vaders rond te lopen die hier drie sportende kinderen tegelijk kwijt kunnen. Eentje naar het zwembad, eentje naar de tennisbaan en eentje naar het veld voor de atletiek of het voetbal. De sportertjes van vandaag en hun ouders en coaches zijn een soort mariniers; het onherbergzaamste gebied heroveren zodat na hen de rest kan volgen.
Vijf maanden geleden landden de echte mariniers op ditzelfde veld. De opnames die ze onderweg maakten waren voor veel mensen, waaronder ikzelf, de eerste overzichtsbeelden van de verwoesting van Sint Maarten. Op het door puin bezaaide eiland was het veld waar nu de sportwedstrijd plaatsvindt één van de weinige plekken waar een helikopter kon landen. Ons eiland is zo klein dat bijna elk beeld in die eerste dagen een schok van herkenning teweeg bracht bij landskinderen in de diaspora. Maar de herinneringen die werden opgeroepen door die eerste beelden van Raoul Illidge waren voor mij het krachtigst.
‘Sint Maartense kinderen kunnen een dag waarop ze zich helemaal in het sporten verliezen heel goed gebruiken’
Er speelde zich een film voor mijn ogen af. Het klotsende water van het zwembad, vlak voordat ik er tijdens een estafette induik. Het wegsterven van het geroep van mijn ploeggenootjes, op het moment dat mijn hoofd na mijn uitgestrekte armen onder water komt. De vreugde over de gewonnen estafette aan het einde van de training, alsof er zojuist een olympisch limiet is gehaald. Het voetballen met vriendjes na de training terwijl de ouders een clubvergadering hebben. Het verloren gaan van elk besef van tijd waardoor we besluiten na het potje voetbal nog wat te gaan verkennen achter de tribune aan de verre kant van het veld. De boosheid van de volwassenen nadat ze met lichte paniek naar ons hebben gezocht. De pret van een perfecte middag die zelfs door de stille autorit naar huis niet meer gedrukt kan worden.
Veel Sint Maartense kinderen kunnen een dag waarop ze zich helemaal in het sporten verliezen nu heel goed gebruiken. Ons Raoul Illidge Sports Complex is al jaren de plek waar kinderen van alle sociale klassen zo’n dag kunnen komen halen. Er moet daarom zo snel mogelijk actie ondernomen worden om het complex te herstellen. De huidige generatie Sint Maartense kinderen hebben in elk geval al een eerste verkenning achter de rug. Als ik zo vrij mag zijn hier namens hen verslag van uit te brengen: ze maken er het beste van maar ze verdienen meer, ze verdienen beter.
 Naeem Juliana Naeem Juliana (28) uit Utrecht woonde tot zijn zeventiende op Sint-Maarten en werkte er in 2014 in de psychiatrische hulpverlening. Na orkaan Irma op Sint-Maarten heeft hij zijn studie psychiatrie in Nederland on-hold gezet, zijn huur opgezegd en afscheid genomen van zijn vriendin. Allemaal om op Sint-Maarten mee te helpen aan de wederopbouw van het eiland en dan met name de psychiatrische hulpverlening. Via Caribisch Netwerk volg je zijn verhaal. |
