Foto: Pixabay

WILLEMSTAD – Het VN-Verdrag voor rechten van mensen met een handicap is nog altijd niet ingevoerd op Curaçao. Terwijl minister Hensley Koeiman in augustus 2018 zei dat hij wil dat het VN-Verdrag ook op Curaçao moet gelden (medegelding), blijkt uit navraag bij de betrokken organisaties dat er nog geen stappen zijn ondernomen.

“Het is schande”, zegt Tine Grigoria-Devid van Sentro Solari, een stichting die mensen met een functionele beperking begeleidt en voor hen bemiddelt een passende functie op de arbeidsmarkt te vinden. “Dat heb ik ook aan het ministerie laten weten. Ik neem geen genoegen met het antwoord dat de medegelding niet kan omdat er geen wetgeving of uitvoeringsmogelijkheden zijn. Er moet een keer een begin gemaakt worden, toch?”

Koeiman laat in een korte reactie weten dat medegelding niet mogelijk is omdat er geen wetgeving en uitvoermogelijkheden zijn. “Er worden wel stappen genomen om de rechten voor mensen met een handicap te verbeteren. Mijn ministerie moet een afspraak maken met het ministerie van VVRP voor een toegankelijke binnenstad.”

VN-Verdrag sinds 2016 in Nederland van kracht

De Verenigde Naties nam op 13 december 2006 het VN-Verdrag voor de Rechten van Personen met een Handicap aan. Dit verdrag trad op 14 juli 2016 in Nederland in werking. Sindsdien wordt er gepraat over medegelding op Curaçao, Aruba en Sint-Maarten. Sint-Maarten heeft dit nog in beraad omdat wederopbouw op de eerste plaats staat. Op Aruba wordt nog gekeken naar mogelijkheden van medegelding.

De stichting voor Gehandicapten- en Revalidatiezorg ( De SGR-Groep) is de grootste aanbieder van gehandicapten- en revalidatiezorg op Curaçao. Maar ook De SGR-groep is tot nu toe niet betrokken bij het opstellen van het uitvoeringstraject van het VN-verdrag. Dat bevestigt algemeen directeur Henk Kamsteeg. “Natuurlijk zouden wij wel onze bijdrage willen leveren om de positie van personen met een beperking te verbeteren.”

Hoe is het nu gesteld op Curaçao met de pijlers uit het VN-Verdrag?

In het VN-Verdrag staat dat het recht om zelfstandig te wonen, naar school te gaan, het openbaar vervoer te gebruiken of aan het werk te zijn, door de overheid gerealiseerd moeten worden. Volgens Kamsteeg valt er op het gebied van zelfstandig zeker nog een slag te slaan.

“Er is een regeling dat personen met een lichamelijke beperking via de AVBZ in aanmerking kunnen komen voor aanpassingen aan hun huis – denk aan een hellingbaan, aanpassing van de badkamer – zodat ze zelfstandig thuis kunnen wonen.”

De FKP (sociale woningbouw red.) en de SGR-groep hebben aangepaste woningen maar lang niet voldoende. En bewoners kunnen er niet helemaal zelfstandig wonen, zegt hij.

De SGR-Groep heeft diverse woonvormen voor personen met een verstandelijke beperking. Er is een lange wachtlijst voor deze voorzieningen. “Het verschil tussen de personen in zorg en personen op de wachtlijst is heel groot. Die hebben vaak niets en wonen thuis onder moeilijke omstandigheden”, zegt Kamsteeg.

De toegankelijkheid tot openbaar vervoer is voor mensen met een beperking ‘problematisch’, laat Kamsteeg weten. “Openbaar Vervoer is niet toegankelijk voor personen met een beperking. Er is enig rolstoeltransport, maar veel te weinig en personen moeten dit meestal zelf betalen.”

Aksel Cijntje -foto: Kim Hendriksen

Toegankelijkheid laat te wensen over

Naast het bijna niet gebruik kunnen maken van het openbaar vervoer is het op Curaçao niet goed gesteld met de toegankelijkheid voor mensen met een fysieke beperking. Lees meer hierover: Rollende toerist maakt Curaçao wat toegankelijker, maar nog veel obstakels op de weg.

Op Curaçao zijn er vier basisscholen voor speciaal onderwijs en een middelbare school. Toch voldoet deze pijler uit het VN-Verdrag niet, zegt orthopedagoog Angela Lachman. Ze werd in 2012 uit Nederland gehaald om een duidelijk beleid op te stellen voor deze doelgroep. “Er moet beleid komen voor deze doelgroep, van geboorte tot aan de dood. Met de juiste begeleiding kunnen de zeer moeilijk lerende kinderen echt iets betekenen voor de maatschappij.”

Lachman heeft geprobeerd, met een plan voor meer praktijkgericht onderwijs en een deal met de lokale dierentuin voor een sociale werkplaats, dit te bereiken. Beiden plannen zijn zeven jaar later niet van de grond gekomen.

ZMLK-school strijdt voor beleid voor ‘onzichtbare leerlingen’

Wij bezochten de enige middelbare voor leerlingen met een beperking in 2013. De school heeft een opkomst van 100 procent, spijbelen komt niet voor. Voor de 75 leerlingen is dit de enige dagbesteding die ze voor handen hebben. Lees meer hier.

Sentro Solari loop ook tegen het gebrek aan beleid aan. “Denk aan subsidie voor bedrijven die mensen met een beperking aannemen. Of een quorum, dat grote bedrijven een bepaald percentage mensen met een beperking in dienst moet hebben. Dat zal al heel wat schelen”, zegt Grigoria-Devid. Sentro Solari heeft vorig jaar elf mensen weten te plaatsen bij bedrijven maar in werkelijkheid zitten een hoop mensen met een beperking werkloos thuis.

Meer over gebrek aan werkplekken

Op Curaçao is het voor mensen met een lichamelijke beperking moeilijk om deel te nemen aan de maatschappij. Dat komt ook omdat zij meestal niet kunnen werken door gebrek aan aangepaste werkplekken. Bekijk hier de reportage die wij daar over maakten:

Tekst gaat verder onder de video
Door Kim Hendriksen