De vrijwilligers van hospice Arco Cavent – foto: Walter Verleg
WILLEMSTAD – Normaal kan er uitgeslapen worden in het hospice, maar de dagen voor kerst gaan de lichten al vóór vijf uur ‘s ochtends aan. De bewoners willen niets missen van de Misa di Aurora.
Zelf naar de kerk kunnen de patiënten niet meer. De bewoners van het hospice zijn terminaal en worden in de laatste maanden van hun leven verzorgd in het hospice, dat plaats biedt aan maximaal vijf bewoners. Daarom wordt de mis gevolgd via de televisie, in pyjama vanuit bed.
Huiselijk
Het pand aan de Majoorsweg is huiselijk, de slaapkamers zijn voorzien van persoonlijke spullen: fotolijstjes, een beeldje, een bloemstuk op het nachtkastje. De ochtendploeg van vrijwilligers komt binnen, de nachtverpleegster draagt over. Ook de oprichtster is al vroeg aanwezig en wordt met een luidkeels ‘bon dia’ van Hensley verwelkomd.
De dagen voor kerst gaan de lichten in het hospice al vóór vijf uur ‘s ochtends aan – foto: Caroline Castendijk
Via één van de ruim vijftig vrijwilligers heeft Hensley een kerststol met spijs kunnen kopen. Het is kerstochtend als hij deze aan de oprichtster cadeau doet. Hensley wil iets terug doen voor de goede zorgen die hij in het hospice ontvangt. Naast de kerststol had Hensley nog een ander verzoek: varkensoortjes. “Dat lust ik zeer graag”, zegt hij zachtjes.
Hospice Arco Cavent heeft in juni dit jaar haar deuren geopend. Het idee voor een hospice, de eerste op de eilanden van het koninkrijk, ontstond al zes jaar geleden. Op dit moment werken er vijftig vrijwilligers. Maar voor een aantal patiënten wordt een deel van de zorg vergoed door de basisverzekering; het hospice is voor het grootste deel afhankelijk van donateurs.
Mooie laatste dag
Sharon eet niet zoveel meer. Kleine hapjes, kleine porties, het grootste deel verdwijnt in de prullenbak. Het geeft niet, want de zorg in het hospice is niet levensverlengend bedoeld. Rust bieden, familieleden ontlasten van de zorgtaak, pijn verlichten, een mooie laatste dag. Een groter doel heeft het Bijna Thuis huis niet, zoals het ook wordt genoemd.
Aan het einde van de ochtend komt de familie op bezoek. Samen praten over hoe de kerstham klaargemaakt is. Over die ene lekkere soep van vroeger. Praten over ooms, tantes, verre familieleden. Gewoon gezellig even samenzijn. “Kunt u voordragen uit de Bijbel?” Hensley kijkt Sharon hoopvol aan vanuit zijn ligstoel, het puzzelboekje in de hand. Sharon zit in haar rolstoel even buiten op de porch en is blij verrast door het verzoek van haar medebewoner. De Bijbel komt tevoorschijn, samen gaan ze in gebed.
‘Bon pasku’
Lang buiten zitten is er voor Sharon niet bij, ze is moe en gaat terug naar de slaapkamer. De muziek gaat zachtjes aan. Sharon zingt mee. ‘No perde speransa’ (verlies geen hoop). De ochtendploeg neemt afscheid en de vrijwilligers van de middag zijn inmiddels binnen. “Bon pasku Hensley, bon pasku Sharon.” De lampjes in de kerstboom gaan aan.
De namen van de patiënten zijn om privacy-redenen gefingeerd
Door Anneke Polak