Kunnen leven van je kunst is lang niet altijd makkelijk. Dat merkte ook Kevin Rooi toen hij na de kunstacademie op zoek ging naar werk. Twee jaar lang kreeg hij afwijzing na afwijzing. Maar het is hem gelukt, en dat allemaal dankzij de steun van de mensen om hem heen. Bovenal zijn ouders, die hem de ruimte gaven om te doen waar hij blij van wordt. Inmiddels is hij ontwerper voor een advertentiebureau in Amsterdam en werkt hij samen met grote namen als het bekende tassenmerk Eastpak. “Een baan in de kunst is echt mogelijk!”
Kevin, geboren op Curaçao, gaat als kind al helemaal op in de kunst. “Ik was zo’n kind dat altijd en overal aan het tekenen was.” Van zijn ouders mag hij doen wat hij leuk vindt, als hij er uiteindelijk maar geld mee kan verdienen. Kevin erkent dat dit vrij uniek is voor Caribische ouders.
“Waar ik vandaan kom vinden veel ouders het belangrijk dat hun kinderen een serieuze baan krijgen, iets in de economie of technologie bijvoorbeeld. Dat begrijp ik, ze willen een goede toekomst voor hun kind, met financiële zekerheid.” In de kunst is dat natuurlijk minder makkelijk. Bovendien zijn er in die tijd op de eilanden eigenlijk geen voorbeelden voor Kevin.
“Mensen hechten niet zoveel waarde aan design. Als je een nieuw bedrijf begint, open je een Facebook-pagina, zet je de naam in grote letters op het gebouw, en klaar.” Om die reden kiest Kevin in eerste instantie voor een opleiding tot architect op Aruba, waar hij het tweede deel van zijn jeugd doorbrengt. “Dit vond ik echt niet leuk. Ik had gehoopt dat je veel vrijheid zou hebben in het ontwerpen, maar dat was niet zo. Het was heel erg inside the box.”
Typomento
Zijn ouders zagen ook: Kevin zonder kunst is geen Kevin. Wanneer zijn vader thuiskomt met een tijdschrift over design, weet Kevin: dat wil ik. Hij kiest ervoor om naar Nederland te gaan en Graphic Design and Illustration te gaan studeren. Hiernaast werkt hij volop als freelancer voor zijn eigen typografiebedrijf Typomento.
Kevin met zijn ontwerpen voor Eastpak. Foto’s: Archief Kevin Rooi
Typografie – de kunst en techniek van het vormgeven en opmaken van tekst om deze leesbaar, aantrekkelijk en visueel interessant te maken – is nog steeds zijn specialiteit.
Na zijn afstuderen valt Kevin even in een gat. Hij verhuist naar de Randstad, de pandemie begint, en werk vinden blijkt moeilijker dan verwacht. Hij krijgt de ene afwijzing na de andere. Noodgedwongen blijft hij nog een tijdje werken als freelancer, maar eigenlijk hoopt hij op een vaste positie. Ten einde raad probeert hij een masteropleiding, maar dat is niks voor hem. Nu hij terugkijkt op deze periode kan hij er ook het positieve van inzien: “Wanneer je je echt down voelt, heb je niks meer te verliezen. Dat geeft kracht.”
Uiteindelijk komt het allemaal goed, en na verschillende banen bij grote bedrijven is hij nu op zijn plek bij Joe Public, een klein ‘Afrikaans-Europees’ advertentiebureau in Amsterdam. “Ik zit in een positie waarin ik wat meer vrijheid heb,” vertelt hij.
Lef hebben
“Het leuke aan dit bedrijf is dat ze er het lef hebben om af te wijken van de vraag van de klant en voor net iets anders durven gaan.” Lef hebben is belangrijk volgens Kevin. “Als je precies doet wat de klant wil, word je een soort printer.” Naast zijn baan wordt Kevin benaderd door het grote tassenmerk Eastpak, of hij een ‘custom limited suitcase line’ voor hen wil maken. Zo zie je maar: het is soms hard werken, maar uiteindelijk kom je er wel. De koffers met het design van Kevin Rooi zijn inmiddels uitverkocht.
Kevin aan het werk.
Wat Kevin heeft geholpen, is de community die hij heeft opgebouwd. “Je hebt echt mensen nodig met wie je kan praten wanneer je het moeilijk hebt.” Bovendien heb je connecties nodig om het te maken in de creatieve wereld. Dit wil hij dan ook graag meegeven aan mensen die ook iets met hun creativiteit willen doen. “Zelfs als je introvert bent, zijn er manieren van netwerken die wel bij je passen.”
Waardering
Hij wil mensen op het hart drukken dat je moet doen wat je leuk vindt, maar – zoals zijn ouders benadrukten – dat je er wel voor betaald moet krijgen. “Je moet wel waardering krijgen voor je werk, een baan in de kunst is echt mogelijk!”
Ondanks dat hij al twaalf jaar in Nederland woont, merkt Kevin dat zijn werk steeds meer cultureel wordt en invloeden uit zijn jeugd naar voren komen. “Ik weet ook niet precies hoe dat komt,” denkt hij hardop. “Alles wat ik maak gaat als een soort reflex. Het wordt nu automatisch een fusion van verschillende culturen.”
Wel is hij nog altijd veel omringd door mensen van de eilanden. “Dat inspireert me,” zegt hij. Laatst was zijn moeder op bezoek en mocht hij een grote muurschildering maken in Breda (zie foto bovenaan artikel), waarvoor hij zich liet inspireren door de Caribische cultuur. “Ik vond het bijzonder om dit te doen samen met de vrouw die mij gemaakt heeft tot wie ik ben – een mooi full circle moment.”
