Van het ene op het andere moment is alles donker. “O”, zegt m’n moeder, en we blijven een paar tellen zitten. Daarna gaat haar ‘stroom-uit-programma’ draaien. Mijn moeder is geroutineerd; als ik een paar keer geknipperd heb heeft ze al een handvol kaarsen aangestoken. ‘Sfeervol he’, zegt ze even later, en we kijken beide op van onze telefoons naar de gele gloed van het kaarslicht.
Dat is de eerste fase, dat opmerken dat kaarsen best gezellig zijn. De tweede fase is dat je toch wat beter wil zien wat je doet en de gaslamp van stal haalt. Dat is aanmerkelijk meer gedoe dan een kaars, en bij het installeren begin je te hopen dat de stroom terug komt. De vele fasen die hierna komen blijven ons ditmaal bespaard, want de stroom is al snel weer terug.
‘Na orkaan Lenny, in 1999, zaten we drie maanden zonder stroom’
Na orkaan Lenny, in 1999, hebben we drie maanden zonder stroom gezeten. Onze koelkast was een koeler die je telkens bijvulde met ijs dat niet opgewassen was tegen de hitte en al snel veranderde in water. Daarin dreven dan etenswaren. We hadden toen nog geen leidingwater, alleen een regenbak met een elektrische pomp. Bij uitgevallen stroom betekende dat emmers water uit de regenbak scheppen.
Ik kan me het moment dat de stroom na 3 maanden terug kwam nog goed herinneren. Ik zat precies waar ik nu zit, zelfde stoelen, zelfde tafel. Ik had een shirt aan van de Atlanta Braves, want Andruw Jones.
‘Vijf maanden na Irma zitten er nog steeds families zonder stroom’
Ik sprong op en deed een soort onhandige dans, spastisch van vreugde. Mijn moeder praatte aan één stuk door en leek wel na elk derde woord ‘Yes!’ te zeggen met gebalde vuisten in de lucht. We gingen de porche op en zagen dat de hele buurt nu stroom had. Al die tijd hadden we vanaf deze plek met jaloezie gekeken naar de wijken die wel licht hadden terwijl wij in de duisternis zaten.
Er zijn nu, in 2018, weer families op Sint Maarten die wachten. Irma is al bijna vijf maanden geleden. Onder de families die nu wachten zijn velen die niet alleen met de onhandigheid zitten van drijvende etenswaren in een koelbox. Ze weten langzamerhand niet meer met welk geld ze überhaupt eten moeten inslaan. De werknemers van onze nutsbedrijven hebben al vele wonderen verricht, terwijl hun eigen huizen vaak ook in puin lagen. Maar ik hoop dat hun wonderen nog niet de wereld uit zijn, want juist de mensen die nu nog wachten zijn wel aan wat vreugde toe.
 Naeem Juliana Naeem Juliana (28) uit Utrecht woonde tot zijn zeventiende op Sint-Maarten en werkte er in 2014 in de psychiatrische hulpverlening. Na orkaan Irma op Sint-Maarten heeft hij zijn studie psychiatrie in Nederland on-hold gezet, zijn huur opgezegd en afscheid genomen van zijn vriendin. Allemaal om op Sint-Maarten mee te helpen aan de wederopbouw van het eiland en dan met name de psychiatrische hulpverlening. Via Caribisch Netwerk volg je zijn verhaal. |
