“Dit is toch mooi en prachtig!” Nairobi Franka fleurt helemaal op als ze haar moeder op Tambú-muziek ziet dansen. Zelf durft ze niet. Nog niet… “Ik voel het ritme wel, maar het vertaalt zich nog niet echt naar mijn lichaam.”
Op de muzikale lezing ‘Verboden muziekvormen uit het verleden: Tambú van toen tot nu’ van percussionist Vernon Chatlein, zijn veel belangstellenden op afgekomen. Nieuwsgierig naar het onbekende, dat toch ook bekend is.
Tekst gaat door onder foto
Vernon Chatlein. Foto: Sam Jones Productions
Brenda Emmen-Hassell komt uit Curaçao en woont al jaren in Nederland. “Dansen op tambú, dat gaan we niet doen”, zegt ze nog voor de bijeenkomst die georganiseerd is door de Utrechtse organisaties Tori Oso en Comité 30 juni/1 juli. Ze vervolgt daarna verlegen: “Mensen zeggen dat ik het niet kan.”
Geschiedenis
Hoewel tambú voor veel Caribische Nederlanders feest is, was het in de tijd van de slavernij verboden, vertelt Chatlein. “De koloniale overheid en de katholieke kerk hebben zich altijd verzet tegen de tambú.”
Op de plantages op Curaçao werd na werktijd vooral in de avond en nacht tambú-muziek gemaakt. Feestmuziek maar er werden ook boodschappen doorgespeeld. “Ze lieten een kritisch geluid horen tegen de onderdrukker,” vertelt Chatlein.
Mayqualira Franka, de moeder van Nairobi Franka, gaat helemaal uit haar dak als tambú-muziek op de bijeenkomst wordt gespeeld. “Als ik Antilliaanse muziek hoor ga ik altijd los! Joy, plezier! Tambú zit in mij!”
Tekst gaat door onder video
Dat het ooit verboden was door de kerk en de overheid, wist ze niet. Door alle aandacht voor het slavernijverleden, na de excuses van premier Rutte, documentaires en ook door deze bijeenkomst, is ze meer te weten gekomen over dit instrument.
Trots
Haar dochter Nairobi heeft een witte Nederlandse vader. Ze is heel erg nieuwsgierig naar haar Curaçaose achtergrond; ze maakt aantekeningen als Vernon vertelt over de herkomst van Tambú-muziekinstrumenten en ze filmt haar trotse moeder die op tambú-muziek danst. Veel dingen wist ze al maar ze krijgt nu bevestiging. “Ik vind het geweldig dat tambú-muziek ondanks de onderdrukking tijdens de slavernij is blijven voortbestaan”.
Tekst gaat door onder foto
Chapi wiri instrumenten. Foto: Sam Jones Productions
Ook anderen in het zaaltje zijn zichtbaar trots op de geschiedenis van de tambú en putten er kracht en plezier uit. “Ik ga echt helemaal los”, zegt een oudere witte man. Hij swingt mee op het ritme van de tambú hoewel hij niet begrijpt hoe het komt dat een volk dat zoveel narigheid heeft meegemaakt, toch zulke vrolijke muziek kan maken. De muziek geeft hem een goed gevoel.
Mevrouw Emmen-Hassell, die eerst nog de kat uit de boom keek, lijkt bijgedraaid. “Ik heb stiekempjes tijdens de lezing op mijn mobiel gekeken waar de tambú-lessen gegeven worden, want ik zou het toch wel willen leren!”
