Een collega loopt de vergadering binnen met een nat shirt en de mededeling dat het buiten regent. Terwijl de vergadering doorgaat, dwalen mijn gedachten af naar mijn moeders huis. De reparatie van het dak loopt vertraging op door de schaarste aan bouwmaterialen. Mijn oude slaapkamer, de woonkamer en de keuken worden als eerste nat.
Als het bij één regenbui blijft loopt het water niet door naar de kamers waar de spullen staan opgeborgen. Door een nauwelijks merkbare scheefstand van de tegels liggen deze kamers iets hoger. Maar tegen een waterophoping van meerdere regenbuien is dit hoogteverschil niet bestand.
“In de woonkamer is er geen plafond meer en ook de lampen zijn weg”
Ik sluit het portier en loop de hellende oprit naar het huis af. Vanaf de dichtbegroeide berg wordt de avond aangekondigd door het bekende krekel concert. Een vriend uit Nederland die ons jaren geleden bezocht vertelde destijds hoe bijzonder hij dit geluid vond. Sindsdien merk ik het ook op.
Daarvoor was het één van de achtergrondgeluiden van mijn jeugd, zo vanzelfsprekend dat het gelijk stond aan stilte. Het is even sjorren met het hekwerk bij mijn moeders voordeur, de houten platen bedoeld als beschutting tegen de orkaan hangen nog in de weg waardoor het slot moeilijk open gaat.
Ik loop beurtelings naar de kamers in het huis, waar er nog lichten aan kunnen. In de woonkamer is er geen plafond meer, ook de lampen die er hingen zijn dus weg.
“Het onderscheid tussen zweet en water is niet meer te maken”
De merkwaardige sfeer in het huis wordt versterkt door de spiegelbeelden op de kletsnatte vloer. Als ik de kleine trekker tegen de muur zie staan is het moeilijk voor te stellen dat hij hiertegen opgewassen zal zijn. Mijn eerste halen zijn kort en inefficiënt, ik ben rusteloos en ongeduldig. Dat schiet zo niet op natuurlijk.
Een uur later ben ik doorweekt. Het onderscheid tussen zweet en omhoog gespetterd water is niet meer te maken. Van mijn schouderbladen tot mijn in zompige sokken gehulde tenen heb ik geen droog stukje stof meer op mijn lichaam. Ik trek het water inmiddels in grote, vlotte bewegingen in een paar halen richting de open schuifdeur. Ik duw, draai, verplaats mijn gewicht en trek opnieuw. Een waterballet in meer dan alleen de figuurlijke zin.
Op de weg terug naar huis slaat de auto zomaar af. Laatst merkte ik nog op hoe boven verwachting goed hij de storm, die hij onbeschut moest trotseren, had overleefd. De volgende dag begrijp ik van de monteur dat er een elektrisch probleem is. Hoe het precies zit kom ik door de matige verbinding in combinatie met de rappe Jamaicaanse tongval van de monteur niet te weten. Ik versta wel iets over een onderdeel en dat hij dat niet heeft. We besluiten de volgende ochtend af te spreken, ongetwijfeld zal de communicatie dan soepeler lopen. Hopelijk doet de auto dat ook snel, want er is al genoeg kapot zo om mij heen.
 Naeem Juliana Naeem Juliana (27) uit Utrecht woonde tot zijn zeventiende op Sint-Maarten en werkte er in 2014 in de psychiatrische hulpverlening. Na orkaan Irma op Sint-Maarten heeft hij zijn studie psychiatrie in Nederland on-hold gezet, zijn huur opgezegd en afscheid genomen van zijn vriendin. Allemaal om op Sint-Maarten mee te helpen aan de wederopbouw van het eiland en dan met name de psychiatrische hulpverlening. Via Caribisch Netwerk volg je zijn verhaal. |
