WILLEMSTAD – Hulpmiddelen voor mensen met een beperking zijn schaars. Rolstoelen zijn regelmatig kapot en andere hulpmiddelen, zoals een spraakcomputer of een kinderwagen, worden niet vergoed. Mensen met een beperking zakken daardoor letterlijk steeds verder weg.
De 37-jarige Alexander Janga is geboren met cerebrale perese. Hij kan weinig zelf en woont daarom al bijna zijn hele leven bij zorgcentrum Fundashon Verriet. Verriet is onderdeel van de SGR Groep samen met het Revalidatiecentrum en Curaçao Orthotics & Prosthetics. Bij Fundashon Verriet wonen mensen voor langere tijd. Overdag volgen zij een dagprogramma dat is opgesteld naar aanleiding van het opvoedingsprogramma.
Verslag door Elisa Koek
Alex kreeg ooit een spraakcomputer via donaties uit Nederland, maar het apparaat ging kapot. Zijn begeleiders en fysiotherapeut hebben toen een mapje gemaakt met afbeeldingen. Hij kan de plaatjes aanwijzen om zo toch te communiceren, maar makkelijk is het niet.
“Alex kan zelf de bladzijden niet omslaan”, vertelt assistent begeleider Maudien Plate. Door de moeilijke communicatie, verbetert Alex zijn situatie zeker niet. “We begrijpen hem minder goed en hij kan zichzelf niet goed uiten. Hij wordt dan emotioneel en begint te huilen.”
Een ander punt is de rolstoel van Alex. Deze is eigenlijk te klein en kan bovendien niet meer omhoog en omlaag. “Je ziet dat Alex hierdoor steeds verder wegglijdt. Dat is helemaal niet goed voor de ontwikkeling van zijn rug.”
Geen hulpmiddelen
Ishya Narain is twee jaar en woont bij haar ouders. Ze is meervoudig gehandicapt en kan niet lopen. Ishya’s moeder, Marieke Stegeman, vroeg in november een aangepaste kinderwagen aan voor haar dochter. De aanvraag werd afgewezen. “Ishya is nu bijna drie en we moeten haar de hele dag dragen”, legt Stegeman uit. “We hebben geen hulpmiddelen. Alleen een loopfietsje dat iemand uit Nederland heeft opgestuurd, maar bijvoorbeeld ook de commode wordt een probleem: die is gemaakt voor baby’s.”
In samenwerking met een specialist en kinderarts is een brief opgesteld met wat Ishya nodig heeft. Een aangepaste rolstoel is eigenlijk een vereiste, maar dit kan wel even duren. “Er werd mij verteld dat als we nu een aanvraag doen voor een rolstoel, we deze volgend jaar krijgen. Ook is er een garantie van vijf jaar en in die jaren kan je eigenlijk niks nieuws aanvragen. Ik kreeg de tip een grote te bestellen en met kussentjes te gaan werken.”
Stegeman wil vooral duidelijkheid, maar lijkt dit maar niet te krijgen. Er is geen aanspreekpunt voor ouders. “Ik heb het idee dat de medewerkers bij de SVB zelf ook niet precies weten waar we recht op hebben. Ik moet er elke dag achteraan.”
Probleem niet bekend
Woordvoerder van de SVB Armgard Gibbes stelt dat er jaarlijks een budget wordt vastgesteld voor de verschillende zorginstellingen. Een tekort is er volgens haar niet. “Dit bericht is ons in ieder geval niet bekend. Wel bekend is dat het AOV fonds door de vergrijzing met tekorten kampt.”
Ook van de lange wachttijd weet Gibbes niks. “Drie maanden is de maximale wachttijd, maar dat is in uitzonderlijke gevallen als bijvoorbeeld een middel niet op het eiland verkrijgbaar is.”
