WILLEMSTAD – Ze kende hem amper vijf maanden toen hij naar Venezuela werd gedeporteerd. Toch weet Sophie (37) het zeker: ze wil haar geliefde niet verliezen. Vrijdag reist ze hem achterna.
“Mijn vriend Cruz (28) was net als veel andere Venezolanen op Curaçao om te overleven. Hij werkte keihard om zoveel mogelijk geld naar zijn familie te sturen. Die kampen in Venezuela door de politieke situatie met gebrek aan alles, van weinig eten, geen toiletpapier of tandpasta tot geen stromend water.”
Sophie ontmoette Cruz voor het eerst bij haar thuis op Curaçao. Twee jaar geleden verhuisde ze vanuit Zierikzee naar dit eiland. Daar werkte Cruz samen met zijn collega als huisschilder. “Ik voelde me meteen tot hem aangetrokken toen ik hem daar op een steiger zag staan. Het maakte niet uit in welk deel van het huis hij aan het werk was, ik vond altijd wel een reden om daar ook te zijn”, vertelt Sophie.
De aantrekkingskracht was wederzijds, maar communiceren konden ze amper
“Hij heeft hele mooie bruine ogen waarin je kan verdrinken. Maar ook de spanning van het onbekende trok mij in hem aan. Toen we elkaar voor het eerst knuffelde toen was er ook echt een elektrische statische reactie. Het voelde gewoon meteen goed.”
De aantrekkingskracht was wederzijds, maar communiceren konden ze amper, want Sophie sprak geen Spaans en Cruz geen Engels. Toch volgde er al snel een date. “Hij vroeg mij of ik hem Engels wilde leren. Ik zei ja op één voorwaarde: dat hij mij Spaans zou leren. Toen hebben we telefoonnummers uitgewisseld en gingen we daten met Google Translate erbij.”
‘Hij was net als veel Venezolanen op Curaçao om te overleven’
De twee leefden de maanden daarna de droom van een verliefd stel op een tropisch eiland. Ook toen het visum van Cruz verlopen was en de Venezolaanse crisis als het zwaard van Damocles boven hun liefde hing. “Wij herinneren ons nog de aangespoelde lijken. Dat was heel heftig.”
Een reportage van Nieuwsuur (NOS-NTR) over de vluchtelingencrisis
Met de boycot door Venezuela zagen Sophie en haar vriend de controles op illegale vluchtelingen op Curaçao toenemen. “Als hij in de auto zat en ik zag in de verte een groepje blauwe lichten dan keerde ik om. Ik schrok daar dan van, maar ik was er ook altijd weer gauw overheen. Hoe langer het wel goed gaat hoe nonchalanter je wordt.”
En toen was er ineens die zwarte dag waarop alles veranderde. “Die avond zou ik hem na een diner ophalen, maar ik kwam aan in een donker leeg huis. Bleek dat hij een half uur eerder samen met de rest was opgepakt, waarschijnlijk erbij gelapt door een buurtbewoner. Als ik een half uur eerder was geweest had ik hem misschien nog gezien.”
‘Ze vond het onbegrijpelijk dat ik als normale burger een illegaal wilde helpen’
De dagen daarna herinnert Sophie zich als een lange strijd. De strijd om contact te maken met haar geliefde, maar ook de strijd tegen een systeem dat Venezolaanse vluchtelingen als tweederangs mensen behandelt. “Toen ik bij de immigratiedienst van Curaçao aanklopte werd ik kortaf en respectloos te woord gestaan door een medewerker. Ze vond het onbegrijpelijk dat ik als normale burger een illegaal wilde helpen.”
Uiteindelijk kreeg Sophie op de dag van deportatie haar vriend nog één keer te zien. “Hij werd op Hato voorgereden in een overvol busje. Gelukkig zat hij bij het raampje, waardoor we elkaar nog een laatste keer konden zoenen. Het was maar een vluchtige zoen die abrupt werd afgebroken door een bewaker die schreeuwde dat we op moesten houden en dat het raampje dicht moest. Dat was de laatste keer dat ik mijn vriend zag voor hij werd gedeporteerd naar Venezuela.”
‘Ik heb het mijn ouders nog niet verteld, dat doe ik pas als ik daar ben’
Dat Sophie en Cruz elkaar binnenkort weer terugzien op Curaçao is onwaarschijnlijk. In zijn paspoort staat nu een stempel waardoor hem voor de komende drie tot vijf jaar de toegang tot Curaçao is ontzegd. Ook geldt er nog steeds een handel en reisembargo tussen de eilanden en Venezuela. Toch gaat er nog wel een commerciële vlucht vanaf Aruba naar Venezuela.
Tegen alle negatieve reisadviezen in zit Sophie vrijdag op die vlucht. “Ik heb het mijn ouders nog niet verteld, dat doe ik pas als ik daar ben. Mijn moeder zou namelijk een rolberoerte krijgen. Het kan zomaar zo zijn dat de Venezolaanse president weer besluit de grenzen dicht te gooien. Maar dan zien we wel weer, ik wil gewoon mijn vriend zien en daar wil ik heel ver voor gaan.”
UpdateIn de nacht van donderdag op vrijdag besloot de Venezolaanse regering om alle grenzen met Aruba, Bonaire en Curaçao verder hermetisch af te sluiten. Er is nu helemaal geen boot- of vliegverkeer meer mogelijk tussen de ABC-eilanden en Venezuela. Ook de laatste commerciële vlucht vanaf Aruba naar Venezuela kon daardoor vrijdag niet vertrekken. Sophie beraadt zich nu op andere mogelijkheden om haar geliefde Cruz toch te zien te krijgen. |
