PHILIPSBURG – Jonge professionals op Sint-Maarten vinden het buitengewoon moeilijk om een eigen huis te vinden. “De huizenmarkt op Sint-Maarten is niet ingericht op ééninkomenshuishoudens”, zegt Charlesea Emilia, een 24 jarige jonge professional. “De meeste van mijn vrienden wonen bij hun ouders in.”
In 1996 werd de St. Maarten Housing Development Foundation (SMHDF) opgericht als hulp aan bewoners die betaalbare woningen zoeken. Sindsdien heeft de stichting ongeveer 800 wooneenheden laten bouwen. Maar er staan nog steeds meer dan 1500 mensen op de wachtlijst, van wie 327 in de leeftijdscategorie 24 tot 34. SMHDF directeur Helen Salomons-Brown noemt deze groep de ‘verborgen daklozen’.
‘Nooit meer naar huis’
Het gebrek aan betaalbare woningen is niet alleen een probleem voor inwoners. Afgestudeerden die naar het eiland terug willen, hebben grote moeite om een baan en betaalbare woonruimte te vinden. Alissa Hoogenboezem, een jonge afgestudeerde, zegt dat ze om die reden “waarschijnlijk nooit meer terug naar huis zal gaan.”
Hogere salarissen, sociale woningbouw, gesubsidieerde woningen en huurbescherming zijn enkele van de mogelijke oplossingen. Maar hoe reëel zijn deze voor Sint-Maarten?
Eerlijke lonen
Betaalbare woningen, inclusief elektra en water, leggen doorgaans voor niet meer dan 30 procent beslag op het bruto inkomen. Het minimumloon op het eiland is 1530,53 gulden, oftewel 850.30 dollar per maand voor een volledige baan van 40 uur per week. Dit betekent dat iemand met het minimumloon ongeveer 225 dollar per maand aan huur zou moeten betalen.
Mensen tussen de 24 en 34 jaar kunnen moeilijk betaalbare woonruimte vinden. Foto: Laura Bijnsdorp
Sociale en gesubsidieerde woningen
Op bepaalde delen van het eiland staan veel pas gebouwde appartementen leeg door een verkeerde inschatting van vraag en aanbod. Voor zowel investeerders als woningzoekers zouden belastingvoordelen en huursubsidies een oplossing zijn. Volgens Salomons-Brown van SMHDF zijn sociale of gesubsidieerde huurwoningen een prioriteit voor de verborgen daklozen. “Maar we hebben serieus meer geld nodig om dergelijke accommodaties te realiseren en te onderhouden.”
Huurcontrole
Een andere mogelijkheid is huurcontrole en regulering door de overheid. Sint-Maarten kent hiervoor een Huurcommissie. Leyton James is momenteel het enige lid van deze commissie.
Als één huiseigenaar de huur moet laten zakken, moet de rest volgen, maar veel mensen zijn niet blij met dit ‘domino-effect’. In de vele jaren dat hij voor de Huurcommissie werkt, heeft James te maken gehad met agressieve intimidatie. Toch zegt hij: “De markt zal uit zichzelf in balans komen.” Arun Jagtiani, een bekende woningmakelaar, is het met hem eens: “Het is niet eerlijk dat woningeigenaren de overheid de markt laten bepalen. Er is geen makkelijke oplossing, omdat er grote inkomensverschillen zijn op Sint-Maarten.”
Anderen, zoals de jonge professional Melissa Gumbs, zijn het hier niet mee eens: “De huurcommissie beweert al jaren dat de markt zichzelf in evenwicht zal brengen. Dat is niet gebeurd en dat zal ook niet gebeuren.”
