Willem Cicilia, woordvoerder van de gedupeerde patiënten – | foto: Janita Monna
KRALENDIJK – Een beetje moeizaam komt Willem Cicilia overeind. Hij loopt naar de buffetkast en haalt er een plastic zakje uit. “Dit hebben ze uit mijn rug gehaald ”, zegt hij. Hij schudt de inhoud van het zakje op tafel. Flinke schroeven en bouten. “En het was allemaal niet nodig geweest.”
In 2012 kreeg Cicilia rugklachten, een vernauwing in een van de onderste ruggenwervels. De specialist op Bonaire verwees hem door naar Colombia, naar de Pablo Tobon Uribe kliniek in Medellin. “Op 1 februari 2013 werd ik geopereerd. Acht bouten en schroeven en een zogeheten H-brug hebben ze erin gezet.”
Scheef
Maar beter ging het niet. Een van de schroeven drukte op de zenuwen. Terug op Bonaire werd de pijn alleen maar erger. Hij kreeg therapie, maar kon maar moeilijk bewegen. In april van dat jaar werd hij opnieuw geopereerd. “Die bout die in de zenuwen drukte werd eruit gehaald, maar toen kwam de hele constructie in mijn onderrug scheef te staan.”
Cicilia is niet de enige die die na een rugoperatie in de Pablo Tobon Uribe kliniek van de regen in de drup belandde. Hij is woordvoerder van een groep van 23 patiënten, van wie sommigen er nog erger aan toe zijn dan hij.
‘Ramp’
De inspectie van de gezondheidszorg deed onderzoek naar de gang van zaken omtrent uitzendingen naar Colombia. Het rapport, dat in februari van dit jaar verscheen, spreekt van een ‘ramp’. Cicilia: “Toen bleek dat meer mensen klachten hielden na een operatie in Medellin, besloot Fundashon Mariadal een specialist uit Nederland te halen om de patiënten te onderzoeken. Die stelde vast dat een groot aantal van de gedupeerden een hersteloperatie in Nederland moest ondergaan. Ik was een van hen.”
Niet alleen waren de bouten en schroeven fout geplaatst ook was er tijdens de operatie een bacterie in zijn lichaam gekomen. “Weet je hoeveel pijnstillers en antibiotica ik in het afgelopen jaar heb geslikt?” Hij laat een foto zien met een eindeloze rij pillendoosjes. “Pas sinds ik in mei voor de vierde keer ben geopereerd, op Aruba, heb ik geen pijn meer. Maar stijf ben ik wel.”
Het inspectierapport schetst een ontluisterend beeld van ‘nodeloze, verkeerd geïndiceerde, gecompliceerde en zelfs slecht uitgevoerde ingrepen’, van patiënten die zich niet serieus genomen voelen door hun neuroloog. De uitzendingen naar Medellin zijn inmiddels gestopt. De verantwoordelijk chirurg in Colombia werd ontslagen. Maar het leed voor de mensen die er behandeld werden is daarmee niet voorbij.
Leed
Uit het rapport dat de werkgroep Sosten in opdracht van het Zorgverzekeringskantoor en Fundashon Mariadal opstelde, blijkt hoe groot de gevolgen voor velen zijn. Bij sommigen is sprake van blijvende invaliditeit, velen zijn afhankelijk geworden van hulp van familie, er is psychische schade, en sommigen raakten hun baan kwijt, doordat ze langdurig ziek waren. “De wijze waarop sommige patiënten gedurende hun AO [arbeidsongeschiktheid] met hun ontslag zijn geconfronteerd is vaak weinig empathisch.”
Cicilia prijst zichzelf in dat opzicht gelukkig. Hij had een baan bij de overheid: “Ik heb twee jaar in de ziektewet gezeten. Vandaag ben ik voor het eerst weer aan het werk gegaan.” Zijn baas is soepel, afhankelijk van hoe hij zich voelt mag hij vier, zes of acht uur per dag komen werken.
Letselschade
De gedupeerde patiënten willen, via een letselschade advocaat, een procedure beginnen tegen de kliniek in Medellin. Cicilia: “Ik hoop op een goede uitkomst, zeker voor degenen die hun baan zijn kwijtgeraakt.” De Bonairiaanse overheid zegde toe te onderzoeken in hoeverre de gedupeerde rugpatiënten aanspraak kunnen maken op rechtsbijstand.
Door Janita Monna