Henry Coffi en Quilin Arends Maduro moeten de touwtjes aan elkaar vastknopen – foto: Jackeliene Geeve
ORANJESTAD – “Een klein jongetje rende onlangs de grote weg op. Godzijdank kwam er geen auto aan. Maar wij werden met de neus op de feiten gedrukt.” Kindertehuis Casa Cuna zit op zwart zaad en kan daarom niet de hoofdingang die aan een drukke weg zit verplaatsen naar de zijkant. De overheid heeft de geldkraan dichtgedraaid.
“Dit gaat ten koste van de veiligheid van de kinderen”, zegt Henry Coffi, bestuursvoorzitter van Stichting Casa Cuna. Het kindertehuis vangt kinderen op tot zeven jaar. Kinderen die door Voogdijraad uit een gevaarlijke of ongezonde thuissituatie worden gehaald. “Het gaat om kinderen in moeilijke situaties, daar wil je niet op bezuinigen.”
Jackeliene Geeve in gesprek met Henry Coffi en Quilin Arends Maduro
Meestal is er sprake van mishandeling of seksueel misbruik. Via de rechter wordt de voogdij overgedragen en komen de kinderen bij Casa Cuna terecht. Maar het tehuis vangt ook baby’s op van tienermoeders die nog te jong zijn om voor hun kroost te kunnen zorgen.
12 gulden per kind
Casa Cuna kreeg tot voor kort overheidssubsidie om de dagelijkse zorg van de baby’s, peuters en kleuters te kunnen betalen. 12 gulden per kind per dag. Als aan het eind van het jaar bleek dat er meer kosten waren gemaakt, dan vulde de overheid dit aan. Maar sinds augustus vorig jaar ontvangt het tehuis niets meer, alleen nog geld om het personeel te betalen. “Maar wat hebben we aan personeel als we de zorg voor de kinderen niet meer kunnen betalen?”, vraagt Coffi zich af. “12 gulden per kind is al weinig. Ik moet zelfs nog meer betalen wanneer ik mijn hond naar de crèche breng. “
Casa Cuna directeur Quilin Maduro laat de schade van hun constante geldtekort zien. De afgebladderde muur kan wel een lik verf gebruiken en ook de slaapkamers zijn aan verbouwing toe. De bedden op de meisjeskamer staan keurig op een rijtje opgesteld, tussen elk bed zit ongeveer een meter ruimte. “De kinderen hebben weinig plek om zich even terug te trekken. We merken dat ze daar wel behoefte aan hebben”, legt Maduro uit. “Daarom willen we schotten tussen de bedden zetten. Dat hoeft niet veel te kosten.”
Schrijnende verhalen
Terwijl de directrice dit zegt kijkt ze naar meisje van een jaar of vijf die in haar eentje aan een tafeltje zit. Ze staart voor zich uit en lijkt de wereld om haar heen even te vergeten. Naar haar gedachten kunnen medewerkers en vrijwilligers alleen maar gissen. “Kinderen worden niet voor niets uit huis gehaald. Het zijn vaak schrijnende verhalen. Wij willen het leven voor hen een beetje makkelijker en leuker maken”, vertelt Maduro.
Ondanks het drukkende geldtekort probeert het kindertehuis zo weinig mogelijk op de kinderen te bezuinigen. “Alle donaties die we krijgen gaan direct naar de kinderen.” Een zestienjarige moeder komt binnenwandelen. Zij komt haar baby bezoeken. Haar korte glittertruitje wordt direct door het kind onder gekwijld. Ze kijkt wat hulpeloos naar één van de leidsters, die haar een slabbetje aangeeft. “We begeleiden tienermoeders in de omgang met hun baby. Dat is goed voor de hechting tussen ouder en kind. In de toekomst willen we het groter gaan aanpakken door ook slaapkamers voor de moeders in te richten.”
Betalingscommissie
Om dat te realiseren moet de regering eerst haar schulden inlossen. Minister van Sociale Zaken Paul Croes erkent dat er een betalingsachterstand is. In juni vorig jaar zou er een commissie ingesteld worden voor de totale afrekening. “Dat is mooi gezegd, maar we horen of zien sindsdien niets meer”, zegt Coffi.
Door Jackeliene Geeve