Manon Meijer woont en werkt haar hele leven in Nederland. Totdat haar moeder, Silvia Marsera, geboren in Rincon, dement wordt. Ze neemt de ingrijpende beslissing om haar bekende leven op te geven en met haar moeder naar Bonaire te verhuizen. “Mensen met dementie willen terug naar hun eiland,” verklaart ze haar keuze. Op de geboortegrond van haar moeder wachten Meijer de vijf zwaarste jaren van haar leven. Tegelijkertijd bezorgt ze haar moeder de mooist mogelijke laatste levensjaren.
“Nadat mijn vader overleed, begonnen zich bij mijn moeder, naast het verdriet, de eerste tekenen van dementie te vertonen,” begint Meijer haar verhaal. In eerste instantie verhuist haar moeder naar een beschermd appartement, zodat hulp dichtbij is. Maar moeder gaat achteruit en heeft het steeds vaker over haar jeugd.
Vertrouwde omgeving
Meijer maakt de keuze om met en voor haar moeder naar Bonaire te verhuizen. “De hulp in Nederland kan nog zo goed zijn, uiteindelijk is het het mooist om in een vertrouwde omgeving oud te worden.”
De persoonlijke aandacht en dagelijkse krant deden Meijers moeder goed. Foto Archief Manon Meijer.
De reis naar Bonaire is zwaar, in het vliegtuig valt haar moeder helemaal weg als gevolg van alle stress. “Lekker begin,” denkt Meijer. Eenmaal aangekomen in het familiehuis in Kralendijk wordt gelukkig snel duidelijk waar ze het voor hebben gedaan. “Ze voelde zich daar zó goed, het was echt háár huis.”
Spraakzaam
In die tijd is haar moeder nog goed ter been en spraakzaam. “Ik praatte veel met haar, gaf haar een krantje te lezen. Ik nam haar overal mee naartoe, maar kon ook nog best een uurtje alleen weg.”
Wanneer Meijer na twee jaar voor het eerst even teruggaat naar Nederland en gebruik maakt van respijtzorg, wordt pijnlijk duidelijk hoe belangrijk deze persoonlijke aandacht is. “Opeens stortte ze helemaal in.” Haar moeder kan niet meer lopen en niet meer praten. “Dat is het vakantiegevoel snel weg.” Gelukkig gaat het geleidelijk aan weer wat beter, maar haar moeder wordt nooit meer de oude. Het zorgen wordt steeds zwaarder.
“Uiteindelijk is het het mooist om in een vertrouwde omgeving oud te worden.” Foto Archief Manon Meijer
“Er is wel hulp maar die is moeilijk te vinden. Je moet alle kanalen kennen. Het is niet dat ergens duidelijk alle informatie voor mantelzorgers staat over wat er allemaal voor ondersteuning beschikbaar is en waar ze die kunnen krijgen. Hoe kan het dat ik na het overlijden van mama pas wist dat er een Stichting Mantelzorg bestond?” vraagt Meijer zich af.
Mantelzorger
“Het laatste half jaar trok ik het echt niet meer, het werd zo zwaar,” herinnert Meijer zich. Daarom adviseert Meijer iedereen die mantelzorger wordt, om van tevoren een lijst te maken met mensen die je kunnen helpen wanneer het zwaar wordt. “Als je ineens mantelzorger wordt, weet je niet waar je aan begint – en dat is maar goed ook. Maar als je er eenmaal in zit is het te laat om hulp te zoeken, je bent aan het overleven.” Ver van huis heeft Meijer tijdens het mantelzorgen geen vriendinnen of familie om zich heen om te helpen. “De zus van mijn moeder was de enige die zei: Manon, je kan altijd bellen”, vertelt ze dankbaar. “Dat maakt alle verschil.”
Manon Meijer op de stoep van het huis waar ze haar moeder vijf jaar lang verzorgde. Foto Deborah Bremmer
Afgelopen jaar Pinksteren komt er een einde aan het overleven, wanneer Meijers moeder overlijdt. Daarna pas kan Meijer terugblikken op deze periode. “Het mantelzorgen heeft me veranderd als mens,” deelt ze vol overtuiging. “Ik zoek nu bewuster de positiviteit op. Ik doe dingen waar ik blij van word en oefen mezelf in dankbaarheid.” Ze voelt zich mentaal ontzettend sterk. “Mantelzorgen is de zwaarste baan van de wereld. Als je dat hebt overleeft, kun je alles aan.”
‘De Huiskamer‘
Vandaag de dag zet Meijer deze kracht en haar ervaring in om aandacht te vragen voor mantelzorgers en hen te ondersteunen. Zo werkt ze aan een boek met verhalen van mantelzorgers en heeft ze ‘De Huiskamer’ opgericht: een online omgeving voor mantelzorgers. Volgens Meijer is het vooral belangrijk dat er erkenning komt voor het werk van mantelzorgers. “We doen heel belangrijk werk. Als wij er niet zijn, wat gebeurt er dan? Dan gaan de mensen die zorg nodig hebben onderuit of ze zijn veel minder gelukkig als ze naar een verpleeghuis moeten. Dan is denk ik onze maatschappij ook een stuk harder, moeilijker en zwaarder. Bovendien besparen wij de overheid ontzettend veel geld.”
Inmiddels is Meijer verhuisd naar hun familiehuis in de kunuku bij Rincon. “Ik wist van tevoren niet waar ik aan begon, maar gelukkig pas ik goed op Bonaire. Ik hou van de rust.” Ze werkt nu in het onderwijs, maar haar droom is om het terrein waar ze woont een ecoresort te beginnen voor mantelzorgers die zich in de naad werken. “Zo kunnen zij er ook even uit en voor de verandering eens zelf verzorgd worden.”
