In een serie interviews zet Caribisch Netwerk de spotlight op mensen die op Curaçao strijden voor een bijzondere zaak. Ze willen iets bereiken en laten zich door niets en niemand van de wijs brengen. Wat drijft deze mensen? Deel 5: Alton Paas en zijn roep om aandacht voor mensen met een dwarslaesie.
Wat nou als je als jongen van negentien in een rolstoel terecht komt? Wat doe je dan? Alton Paas (34) zet in 2009 na zijn auto-ongeluk al heel snel de knop om. Hij gaat op zoek naar alle dingen die hij nog wél kan. En die ervaringen wil hij delen met lotgenoten.
Het is op een zondag in 2009. Alton zit achter het stuur van zijn auto, op weg naar een optreden. Hij speelt de conga in een band. Hij heeft er echt zin in. Op het softbalveld is straks vast veel publiek. Maar dan wordt alles zwart.
Alton raakt, net in een bocht, buiten bewustzijn. Een hartritmestoornis, blijkt later. Hij komt in botsing met een tegenligger. Die bestuurder heeft alleen wat schaafwondjes. De auto van Alton is niets meer waard. Vijf dagen later wordt hij wakker in een ziekenhuis in Colombia.
“Mijn moeder vertelde me dat ik een ongeluk had gehad en een ruggenwervel had gebroken. Ik was wel vaker in een ziekenhuis opgenomen, voor een operatie of na een astma-aanval. Eén nachtje en dan weer naar huis. Dus ik dacht ‘even uitrusten en over een paar dagen terug naar Curaçao’.”
Alton en zijn partner. Fotoarchief Alton Paas
Nieuwsgierig blijven
Maar hij kan zijn onderlijf niet bewegen. Verpleegsters moeten hem omdraaien en tillen en hij wordt geholpen bij het douchen en eten. Alton kan eigenlijk niets zelf. Dan komt die keiharde boodschap: een dwarslaesie.
Zijn ruggenmerg is gedeeltelijk beschadigd. Hij is vanaf zijn borstkas tot aan zijn tenen verlamd. Alton zal de rest van zijn leven afhankelijk blijven van een rolstoel.
“Ik heb toen veel gehuild. Dat is normaal. Ik besefte dat mijn leven compleet was veranderd. Ik voelde me angstig en onzeker en wist niet wat ik kon verwachten. Maar ik merkte ook dat alleen huilen niet hielp. Vanaf dat moment heb ik mijn mind-set veranderd. Ik probeerde vooral te denken aan wat mogelijk was, nieuwsgierig te zijn. Dat was niet makkelijk en ging niet vanzelf.”
Hij klaagt niet als het even tegenzit. Een nare ervaring is nodig om nog sterker te worden. Zo ziet hij dat. Dat is een bewuste keuze. En het werkt. Want als hij verschoont moet worden en de verpleging op zich laat wachten, lukt het hem uiteindelijk zijn broek uit te krijgen. Dus kan hij dat, in zijn eigen tempo, elke ochtend zelf doen.
Ervaringen delen
De revalidatieperiode duurt uiteindelijk een jaar en zeven maanden. Alton gaat verschillende keren terug naar Colombia voor een operatie. Hij moet worden verpleegd en blijft daarom in het revalidatiecentrum van de SGR-groep. Revalideren is topsport. In Colombia is hij van acht uur in de ochtend tot vier uur in de middag druk met allerlei therapieën.
“Voor mijn ongeluk had ik nog nooit van een dwarslaesie gehoord. Ik was ervan overtuigd dat ik de enige op het eiland was die dit had. Dat was natuurlijk niet zo. Zo ontstond het idee om mensen met een verlamming bij elkaar te brengen. Zodat ze hun ervaringen met elkaar kunnen delen.”
Hoe mooi dat is, ontdekt Alton zelf in Colombia. Daar volgt hij sessies psychologie en fysiotherapie samen met andere mensen met een dwarslaesie. Ook kunnen klanten en hun familieleden samen naar een groepspsycholoog. Deze vorm van hulpverlening maakt mensen sterker, positiever. Dat wil hij ook op Curaçao aanbieden.
Ondernemersbloed
Want Alton Paas is een ondernemer. Dat zit er gewoon in. Zijn ouders organiseren tot aan hun pensioen naast hun dagelijkse werk grote feesten en een vakantieplan voor kinderen. Ze zijn altijd bezig. Net als Alton. Hij verkoopt op zijn achtste al zakken met ‘lamunchi’ (limoenen) aan familie en vrienden: tien voor een gulden. Een mooi handeltje.
Alton in 2007 in de Sint Jozef Brassband die hij zelf heeft opgericht.
“Ik heb de brassband van de vsbo-school Sint Jozef opgericht. Ik was zeventien. Mijn mentor juffrouw Jeandor en meneer Cijntje, het hoofd van de school, vonden het een goed idee, maar ik moest wel alles zelf doen. De formulieren invullen, bandleden selecteren en trainen en uitzoeken wat het allemaal ging kosten.”
Een ondernemertje in hart en nieren dus. Dat hij aan het vsbo de richting economie doet, ligt voor de hand. Toch kiest hij voor informatie- en communicatietechnologie (ict) als vervolgopleiding in het secundair beroepsonderwijs (sbo). De jonge Alton ziet kansen in de computerwereld. Zoals de ouderen om hem heen begrijpen hoe een auto werkt, zo moet hij iets weten van computers. Dat is de toekomst.
Eeuwige optimist
“We maakten muziek in een koor, schreven teksten en wilden optreden voor geld. Dat was het begin van de commerciële band Sound. Echt een grote band met verschillende instrumenten en zangers. Ik speelde conga, een vriend piano en weer een ander was drummer. Na het ongeluk ben ik gestopt. Ik heb nog wel een keer teksten geschreven voor het Festival di Tumba Hubenil, het tumbafestival voor jongeren.
Het leven lacht hem toe. Maar na het auto-ongeluk neemt het een totaal onverwachte wending. Tocht blijft Alton diep van binnen net zo optimistisch en ondernemend als hij altijd al was. Na die zware periode van revalidatie, richt hij zijn stichting op. Hij wil anderen die hetzelfde zijn overkomen helpen.
De opening van het Alton Paas Centrum in Colon.
“Dit kan ik allemaal doen dankzij de hulp van vrienden en familie. Mijn partner is alles voor mij. We waren al samen voor het ongeluk. Ik vind dat heel bijzonder. Door haar steun kan ik anderen helpen.”
Fundashon Alton Paas
De stichting is in 2012 opgericht en in 2016 opent Alton Paas het oefencentrum in winkelcentrum Colon in Otrobanda. De stichting wil dat meer mensen op Curaçao iets weten over een dwarslaesie en andere vormen van verlamming. Het streven is een toekomst zonder beperkingen voor mensen die het is overkomen. Voor meer informatie ga je naar de website https://fundashonaltonpaas.org/.
