Een laatste ritje over het eiland, nog een keer op de pontjesbrug staan of weer even thuis in je eigen bed liggen. Dankzij stichting Ambulans Deseo Kòrsou zijn de afgelopen twee jaar 25 wensen van terminaal zieke patiënten vervuld. “De blijdschap is onbetaalbaar”, zeggen vrijwilligers.
“Het zijn eigenlijk nooit grote, kostbare wensen”, zegt vicevoorzitter Angelle Scharbaai. In de laatste fase van een leven blijken alledaagse dingen juist heel belangrijk. Mensen die terminaal ziek zijn willen vaak hun geliefde, familie, vrienden en buren om zich heen hebben, ze kunnen zien en aanraken. “Niemand wil in die laatste levensfase naar Disneyland.”
Scharbaai denkt bijvoorbeeld aan de man die een laatste keer wilde zwemmen in
Het zijn vaak de kleine dingen die het leven mooier maken. Nog een laatste keer over de pontjesbrug. Mensen die terminaal zijn hebben bijna nooit ‘grote, kostbare wensen’. Foto: Fundashon Ambulans Deseo.
de zee. Ambulans Deseo brengt hem naar Grote Knip, helemaal op de westpunt van het eiland. Behalve de verpleegkundige en de chauffeur, gaat de zweminstructrice mee die de stichting als vrijwilliger helpt. Een aquatherapeut zorgt voor een speciale rolstoel.
Een onvergetelijke dag voor de man die weet dat hij niet lang meer zal leven. “Je zag hem stralen! Hij heeft écht genoten.”
Of de bewoonster van een hospice die heel graag in een visrestaurant wil eten, voor de laatste keer. Ze zou het alleen volhouden met een hoge dosering pijnstillers. “Dan zou ze te suf zijn om er echt van te genieten”, zegt Scharbaai. Dus doet Ambulans Deseo iets wat niet gebruikelijk is: zij brengen de wens naar de vrouw toe in plaats van andersom.
Een deel van de hospice wordt omgetoverd in een restaurant. Een chef-kok bereidt de maaltijd. Zo kan het dat de laatste wens van deze hospice-bewoonster toch in vervulling gaat. En zoals altijd blijft de mascotte van de stichting, Beertje Kees, achter. “Het was te triest om te zeggen: dit doen we niet..”
Bestuursleden en vrijwilligers van Ambulans Deseo Kòrsou. Links vicevoorzitter Angelle Scharbaai. Foto: Ambulans Deseo
Het zijn dus van die kleine dingen die in die laatste fase van het leven grote betekenis krijgen. “Rijkdom blijkt dan in ieder geval niet het belangrijkste”, weet Scharbaai na twee jaar. “Ik ben me er nu meer van bewust dat je het beste moet maken van elke dag. Accepteer mensen zoals ze zijn en zorg dat je een goede band hebt met je familie.”
Ze herinnert zich de man die nog één keer naar huis wilde. Hij is er zo slecht aan toe dat ze twijfelt. ‘Papi’ heeft uiteindelijk een mooie dag met zijn geliefden. Hij overlijdt een paar dagen later. ‘Een prachtige herinnering’, laat de familie weten.
“We hebben het risico genomen dat hij op de dag van de wens zou overlijden”, vertelt Scharbaai. “Het is bij ons nog nooit gebeurd, maar dat bespreken we dan wel vooraf met verpleegkundigen en familieleden. We zorgen dat iedereen op één lijn zit: dat de familie toestemming geeft en de behandelend arts op de hoogte is.”
‘Die dankbare blik is onbetaalbaar’
Scharbaai noemt het team vrijwilligers van de stichting een ‘perfecte match’. “Elke keer weer realiseer ik me hoe belangrijk het is dat je van het leven geniet”, reageert een van de vier verpleegkundigen. “Het werk is ook een soort therapie voor mijzelf.” Een ander noemt de dankbare blik in de ogen die zegt: ‘dat ik dit nog mee mag maken’. “Dat is onbetaalbaar.” Of die dame die op weg terug naar de hospice zegt: ‘Het is goed zo. Ik heb iets moois achtergelaten.’ Dat moment van afscheid is het meest emotioneel; voor de familie en voor de vrijwilligers van Ambulans Deseo. “Tegelijkertijd is er een gevoel van blijdschap, omdat het ons is gelukt die wens uit te laten komen.” |
