Zika kan bij een foetus microcefalie veroorzaken – foto: Elisa Koek
WILLEMSTAD – In oktober was mijn zwangerschapstest positief. Dat was tien maanden na de eerste zikabesmetting op Curaçao en negen maanden nadat mijn huisarts mij het dringende advies gaf minstens een half jaar niet zwanger te worden.
Op dat moment is bekend dat een paar honderd mensen op ons eiland zijn besmet met zika en ik wil natuurlijk geen risico lopen. Ik wissel mijn bodylotion in voor spray met DEET en verzamel bedekkende kleding.
De eerste zwangerschapskwalen treffen mij hevig. Ik word gediagnostiseerd met hyperemesis gravidarum, extreme zwangerschapsmisselijkheid: ik houd niks binnen en ik blijf niet op de been.
Derde klas
Hierdoor beland ik met negen weken in het ziekenhuis. Zoals de meesten op Curaçao ben ik via de SVB verzekerd en kom terecht op de derde klas van het Sehos: geen airconditioning, wel open ramen zonder horren. Daar raak ik de controle over de muggen, sprayen en bedekkende kleding kwijt.
De eerste buien van het regenseizoen doen inmiddels hun intrede. Het ziekenhuis staat blank. Resultaat: muggen, overal.
Zika-test
De verpleegsters slaan wild om zich heen om de muggen dood te maken. Ze zijn ook zeer alert: als ik even last heb van mijn ogen word ik direct getest op zika. Mijn vriend meldt mij later dat ik geen zika heb. Hij heeft de dokter gesproken.
Ondergelopen ziekenhuis – beeld: Mariano Luis Heyden
Na anderhalve week in het ziekenhuis mag ik weer naar huis, naar mijn eigen slaapkamer waar ik veilig in de airconditioning lig. Wegens de hyperemesis gravidarum krijg ik elke week een echo bij de gynaecoloog. Als hij de stapel papierwerk van het ziekenhuis doorneemt, blijkt er iets verrassend tussen te zitten: de zikatest die afgenomen is in het ziekenhuis, zou positief zijn.
Wantrouwend kijk ik naar mijn vriend: je had de dokter toch gesproken? Hij knikt overtuigend: “die test was negatief.” Een paniekgevoel bekruipt me.
Doemscenario’s
Een nieuwe test volgt: dit keer op afweerstoffen, want het virus is al uit mijn bloed. ‘Spoed!’ staat er op de envelop. Een week later: geen uitslag. Twee weken later nog niets. Drie weken later, na alle doemscenario’s honderd keer te hebben afgespeeld in mijn hoofd, blijkt de uitslag negatief: ik heb geen zika gehad. Een ‘foutje’.
Eind december ben ik weer in staat een paar stapjes verder te lopen dan mijn bed en de veilige slaapkamer. Ik had de bakken regen uit de lucht wel gehoord, maar van de zwerm muggen nog niets gemerkt.
Nu blijkt dat iedereen om me heen zika heeft, inclusief mijn partner. Althans, dat denkt hij, want hij zit onder de rode puntjes. Bij hem is alleen een bloedtest afgenomen die negatief was, maar deze test is niet heel betrouwbaar volgens de GGz.
Inmiddels ben ik ruim twintig weken zwanger en de muggen zijn overal. Gelukkig is mijn baby’s hoofdje goed te zien op de echo en de ontwikkeling loopt op schema.
Risico
Maar ben ik nu uit de gevarenzone? Kort geleden las ik, dat ook na twintig weken de ongeboren baby nog risico loopt. Het blijft voorlopig een raadsel en een extra stressfactor voor iedereen die zwanger is of het wil worden.
Door Elisa Koek