Eldrick Leito
HILVERSUM – Eldrick Leito begint in 2009 een zorghuis voor Caribische jongeren met een verstandelijke beperking in Rotterdam.
Geïnspireerd door zijn eerste cliënt Daniël realiseert hij zijn droom om anderen te helpen. “Het was voorbestemd dat ik hem leerde kennen.”
Eldrick Leito te gast in Dichtbij Nederland
Op een sportveld kijkt Leito tevreden hoe een groep Caribische jongeren zich in het zweet werkt tijdens een honkbaltraining. Ondertussen bespreekt hij snel even met een medewerker hoe het met een paar van die jongeren gaat. Leito bedenkt dit project, Changes by sport 2.0, omdat hij als jongerenwerker merkt dat jongeren in de Rotterdamse wijken in de zomer vaak weinig te doen hebben. Maar zijn bedrijf Mi Refugio (Mijn Toevluchtsoord) biedt veel meer. Er is een zorghuis waar Caribische jongeren met een verstandelijke beperking wonen, er zijn trainingen en er is ambulante zorg. Allemaal maatwerk.
Als kind kan Leito niet bevroeden dat hij ooit een bedrijf zal runnen. Hij groeit op bij zijn moeder op Curaçao en verveelt zich op school. Als hij op zijn achttiende naar Nederland verhuist met de droom om zanger te worden, merkt hij dat zijn moeder al die tijd gelijk heeft gehad als ze zei: ‘Jongen, ga je school afmaken’. Hij wordt reisadviseur maar dat blijkt al snel niet zijn toekomst te zijn. Hij switcht naar jongerenwerk, maar knapt daar na een aantal jaar op af en wordt depressief: “Ik werd er moe van. Je helpt jongeren eerst met praktische zaken en op het moment dat je hun psycho-sociale problemen wil aanpakken, zijn ze vaak alweer weg, in detentie. Ik dacht: is dit het?”
Daniël
De ontmoeting met Daniël, een jongen met beperkingen die veel begeleiding nodig heeft, verandert alles. Leito: “Ik woonde in een 3-kamer woning met mijn vader. Daniël woonde bij ons en ik sliep op de bank om hem 24 uur per dag te kunnen begeleiden. Hij is een cliënt die nu in het zorghuis woont. Maar hij is ook onderdeel van mijn familie geworden. Daniël wil ondanks zijn beperking ook broer, oom en neef zijn. Hij heeft het nodig om ergens bij te horen, omdat hij zelf geen familienetwerk meer heeft. Ik heb van hem het belang van ‘simpel’ geleerd: van dichtbij je haard te blijven. Als ik aan hem denk, denk ik aan loyaliteit, inspiratie, verantwoordelijkheid en dankbaarheid. Dat ik hem leerde kennen is voorbestemd.”
Taboe
Met zijn bedrijf en aanpak probeert Leito het taboe in de Caribische cultuur om openlijk te spreken over ‘gehandicapt zijn’ langzaam te doorbreken. “In de Caribische cultuur gaat het om materialisme en uiterlijkheden”, aldus Leito.” Jongeren met een verstandelijke beperking ogen normaal, maar zijn dat niet. Het zijn bijzondere kinderen. Dat moet je uitleggen, aan ouders en het netwerk om zo’n kind heen. En je moet zowel de jongere als zijn omgeving tools geven om ermee om te gaan. Herhaling, dingen elke dag opnieuw uitleggen en het bieden van structuur en ritme zijn daarbij heel belangrijk.”
Caribische jongeren met een beperking vinden het soms moeilijk om een plek te vinden in de maatschappij. “Voor hun gevoel moeten ze steeds strijden”, weet Leito. “Wij willen ze laten zien dat zij ook recht hebben op een menswaardig bestaan. Hen het gevoel bijbrengen dat ze er mogen zijn.” Bij de projecten van Mi Refugio gebeurt dat door spelenderwijs praktische vaardigheden aan te leren en zo te werken aan het ‘innerlijke bewustzijn’ van de jongeren.
Leito zelf vindt de laatste tijd steeds meer rust in wat hij doet en wie hij is. Zijn bedrijf probeert hij de komende tijd verder uit te bouwen, ondanks de bezuinigingen. “Waar je beperkingen ziet moet je mogelijkheden creëren.” Persoonlijk vindt hij steeds meer rust. “Naar gelang ik over mijn angsten heen stap wordt het makkelijker om te accepteren wie ik ben en wat ik doe. Vandaar uit kan ik mijn werk doen. En dat zorgzame zit in mijn aard.”
Door Jamila Baaziz