Vrijwilligers van Cura Doet nemen blinden en slechtzienden mee naar het strand – foto: Anneke Polak
WILLEMSTAD – Bigala ‘Bila’ Cecilia kan bijna niet meer lopen. Ook is ze zeer slechtziend, eigenlijk bijna blind. Zij woont zelfstandig, maar komt zelden de deur uit. “Mijn familie heeft geen tijd.”
Zoals Bila zijn er meer. Fundashon Pro Bista, de organisatie voor blinden en slechtzienden, is één van de ruim honderd instellingen die dankzij het initiatief ‘Cura Doet’ iets voor hun mensen kan betekenen. “Zij regelen de financiën en enkele vrijwilligers. Het is ons daarom gelukt om de mensen in een rolstoel ook naar het strand te krijgen”, vertelt Jumarie Chap van Pro Bista.
Een reportage van Anneke Polak
Gebrek aan vrijwilligers
Normaal gesproken probeert de organisatie regelmatig enkele blinden naar het strand te krijgen zodat ze kunnen zwemmen. Dit zijn, door een gebrek aan vrijwilligers, eigenlijk altijd de blinden die goed ter been zijn. Maar vandaag is de groep zwemmers veel groter. Tweeëndertig blinden en slechtzienden worden vanaf Pro Bista per bus naar het strand bij Jan Thiel gebracht. Eten en drinken worden ingeladen terwijl er vrolijk wordt gezongen in de bus.
Domino
In een stoet, met de hand op elkaars schouder, lopen de blinden achter de slechtzienden aan het strand op. De vrijwilligers slepen stoelen, tafels en vooral veel drinken en eten mee. In de schaduw van een paar bomen vindt het gezelschap een aangename plek om de dag door te brengen. Vier mannen beginnen ijverig aan een potje domino, uiteraard met braille op de stenen. Een enkeling is direct het water ingelopen en dobbert in het ondiepe water.
Foto: Anneke Polak
Bila Cecilia drinkt eerst haar koffie. Eigenlijk durft ze niet zo goed het water in. “Het is ruim een jaar geleden dat ik heb gezwommen. Ik heb veel last van mijn been. Het is lastig, want ik heb een luier om. Ik wacht af.” Zodra de groep één voor één het water ingaat, wil Bila ook. Met een speciale strandrolstoel wordt zij het water ingebracht.
Dobberen in het water
Ze is wat angstig. “Het water komt in je gezicht, het is niet zo’n lekker gevoel. Maar vrijwilligster Helen houdt me goed vast, ik voel me op mijn gemak. En ik houd van water.” Ruim een half uur blijft ze dobberen in het water. Haar strakke gezicht die ze had toen ze het water inging, is nu ontspannen. Eenmaal terug aan land zit ze tevreden met een zonneklep op. Achter haar wordt er gezongen door een groepje blinden die begeleid worden op gitaar.
Chap van Pro Bista zingt mee met haar mensen, ze is blij. “We hebben geen strak schema vandaag, we willen een gezellige dag hebben. Vooral degenen die slecht ter been zijn en al jaren niet in het water zijn geweest, krijgen de kans om te zwemmen. De rest kan ook genieten: zwemmen, zingen, domino spelen. Gezellig samen zijn, in een andere sfeer, op een plek waar velen al lang niet meer zijn geweest.”
Door Anneke Polak