“Glenn terug, Omayra terug, Emily als raadgever… “, zegt Stephen Walroud – foto Anneke Polak
WILLEMSTAD – Van grootste regeringspartij naar twee magere zetels in de Staten. Al drie jaar maakt de PAR een vrije val waar geen einde aan lijkt te komen. Gisteravond is een nieuw bestuur gekozen onder leiding van oudgediende Eduard Braam. Nu moet de val stoppen.
“We moeten weer de partij worden waar iedereen naar op kijkt. Het nieuwe bestuur moet de schouders er onder zetten”, stelt Zita Jesus Leito, een van de overgebleven Statenleden. Sinds 2005 zet zij zich in voor de partij: “Maar er moet bovenal een nieuw politiek leider komen.”
Jesus Leito was betrokken bij de staatkundige onderhandelingen in de aanloop naar 10 oktober 2010, toen Curaçao de status van land kreeg: “We hebben zo hard gewerkt aan dat proces. We kregen steun van de vakbonden, sociale partners, het bedrijfsleven, de kerken. Maar de politici die het ons al die jaren zo moeilijk maakten, kwamen daarna aan de macht.”
Een harde klap voor de partij die zestien jaar lang de touwtjes in handen had. “Terwijl de PAR werkte aan de strakke deadline van 10-10-’10, was er ruimte voor andere partijen om te gaan wroeten”, stelt David Dick, partijlid van het eerste uur. “We waren te gefocust, hebben niet genoeg tegengas gegeven. Ik denk dat de PAR zich harder op had moeten stellen, zich had moeten manifesteren met de leden, een signaal af had moeten geven.”
Desillusie
Het was een desillusie, stelt partijlid Stephen Walroud, “de verkiezingen winnen met acht zetels en niet de kans krijgen te regeren; die klap is zo hard geweest dat het heeft gezorgd voor een algemene vorm van vermoeidheid. Dan komen de irritaties naar boven en dat was het begin van het einde voor het beste team dat dit eiland ooit heeft gehad.”
Jesus Leito, ooit nog vergezeld door acht andere Statenleden in de oppositiebanken, merkte dat zelfs mensen die dichtbij de partij stonden, hun mening bijstelden. “Zestien jaar PAR was ineens zestien jaar ellende. Men wilde wat anders en kreeg dat ook. Wat we in al die jaren hadden opgebouwd, werd in twee jaar tijd door de regering Schotte kapotgemaakt.”
Halvering
De PAR wist niet op te krabbelen bij de verkiezingen van vorig jaar oktober. Met een halvering van het aantal zetels was de partij uitgespeeld. Binnen de partij ontstond onrust. Glenn Sulvaran haakte aan bij de nieuwe coalitie en nam zijn zetel mee. Partijleider Emily de Jongh-Elhage stapte op. Oud-partijleider Miguel Pourier, de man die de partij groot maakte, overleed. Jesus Leito: “Net toen we met Pourier en oud-premier Etienne Ys werkten aan de heropbouw van de partij en er een vijfsporenplan was uitgezet.”
Statenlid Omayra Leeflang besloot met haar zetel de partij te verlaten. Daniel Hodge werd aangesteld als nieuwe leider, maar die gooide kort daarop de handdoek in de ring. De PAR had geen leider en zat met nog twee zetels in de oppositie.
Potentie
Walroud houdt hoop voor de partij: “Ik ben nooit verzuurd geraakt en ik denk het gros van de leden ook niet. Daarom heeft de partij nog veel potentie. Ik hoop dat iedereen na de afgelopen drie jaar nu inziet wat de waarde is van de PAR. De partij is qua gedachtegoed is nog springlevend. Weet je, eigenlijk moet iedereen gewoon terug naar huis komen. Terug naar de basis. Glenn terug, Omayra terug, Emily terug als superadviseur en een nieuwe generatie die het gaat doen.”
Maar eerst een politiek leider, die de gele partij onder zijn hoede neemt. “Ik ben beschikbaar”, zegt Jesus Leito resoluut. “We hebben iemand nodig die vertrouwen uitstraalt, die eerlijk is, die werklust heeft. Dat is wat de partij nu nodig heeft.”
Door Anneke Polak