Intussen zijn de oproepingskaarten ook uitgestuurd. Foto: Ariën Rasmijn
ORANJESTAD — Het is nu officieel minder dan een maand voor de verkiezingen. De laatste bocht en de eindsprint. In de komende paar weken worden de echte troeven uitgespeeld.
In 2009 won AVP door acties in de laatste drie weken. Ze wonnen de stemmen van de Latino’s door keer op keer via de media te blijven herhalen dat MEP-leider Nel Oduber wilde dat ze terug naar hun eigen land gingen. De kleine partijen werden uitgeschakeld met de aanhoudende boodschap dat zij bereid waren met MEP samen te regeren. Alle replieken werden overstemd. Bingo, game over, twaalf zetels.
300
Hoe bepaalde partijen de ‘endgame’ van 2013 gaan uitspelen moet nu vorm gaan krijgen. AVP houdt zich vooralsnog koest. MEP – die nu de enige partij is die nog geen programma heeft gepubliceerd – zet in op de aanleg van een stroomkabel naar Colombia. Hoewel Aruba nog altijd de laagste stroom- en watertarieven in de regio heeft, wordt er natuurlijk nog altijd geklaagd door gezinnen die met kraanwater de planten nathouden en de airco de hele dag aan hebben staan. Met de aanschaf van stroom afkomstig van een stuwmeer in Colombia zouden de tarieven gehalveerd worden. AVP heeft haar antwoord al klaarstaan: gebeurt dit dan verliezen 300 mensen bij water- en energiebedrijf WEB hun baan. Spreekbuis Diario zou het van ‘experts’ hebben gehoord. 300 is een mooi rond getal.
Huis-aan-huiscampagne
Beide grote partijen zijn nog altijd druk bezig huis-aan-huiscampagne te voeren. Bij MEP lijkt Glenbert Croes het vooral goed te doen in de buurten. Oudjes die zijn vader Betico nog kenden pinken tranen weg wanneer hij toespraken geeft. Hij zegt de drank vaarwel te hebben gezegd en een nieuw leven te hebben. Zijn spreektalent is in ieder geval intact gebleven en dat zorgt voor een flinke dosis nostalgie. De verloren zoon is terug. Het maakt niet uit dat hij vriendjes is met Desi Bouterse.
Bij AVP gaat het er hard aan toe. Afgelopen zaterdag stond iedereen gebroederlijk naast elkaar op het podium tijdens het partijcongres, om de volgende dag weer keihard tegen elkaar campagne te voeren. Eerder schreef ik al dat Otmar Oduber keihard campagne voert in Dakota, het district van Arthur Dowers. Nu blijkt dat lijstduwer Marisol Lopez-Tromp haar zinnen heeft gezet op haar oude Onderwijs portefeuille. Een van haar campagnevoerders klopte onlangs aan bij familie van me en gaf onder meer aan hoe slecht Dowers het als minister van Onderwijs het wel niet doet en goed Marisol het in haar MEP-tijd deed. Misschien was dat uitsluitend de onhandige mening van de campagnevoerder, maar echt bescheiden was het niet en ik kan me niet voorstellen dat mensen eropuit worden gestuurd met de opdracht: ‘zeg maar wat’.
Verder heb ik van goede bron vernomen dat Michelle Hooyboer-Winklaar haar pijlen heeft gericht op het gevolmachtigd ministerschap in Washington, dat nu in handen is van Joycelyn Croes. Ik weet, ik heb mijn vingers al eens verbrand bij een dergelijke voorspelling, maar dit keer heb ik het van twee hele goede bronnen en bovendien heb ik een dikke laag eelt op eerder genoemde vingers.
PDR in de klinch
PDR lijkt daarentegen over haar eigen veters te zijn gestruikeld. Nog geen week nadat de partij een flinke boost leek te krijgen door het optreden van partijleider Andin Bikker tijdens het lijsttrekkersdebat, vertrekt nu de ene na de andere kandidaat. Robbie Rosel was al opgestapt, kort na het indienen van de kieslijst. Ooit werd hij beschuldigd van ontucht en toen hij daarmee werd geconfronteerd was zijn positie onhoudbaar. In dit geval ligt de vraag juist vooral bij Bikker: doet hij dan geen antecedentencheck bij zijn kandidaten? Zijn partij had juist de strijd tegen seksueel misbruik van minderjarigen hoog op de agenda staan, met boegbeeld Lisette Gomes als lijstduwer op de kieslijst.
Azriah Palm stapte afgelopen week op wegens persoonlijke redenen. Kort na die aankondiging barstte de bom pas echt met de persconferentie van Elton Lioe-A-Tjam. Maar of dat nou ook echt gevolgen heeft voor het aantal stemmen voor PDR lijkt mij stug. Bikker – bij vriend en vijand toch al bekend als ‘The Lone Ranger’ – is altijd het enige gezicht van de partij geweest. Iedereen weet dat het bij hem valt of staat en dat het verder eigenlijk niet heel veel uitmaakt wie op de rode kieslijst staat. Al zou het eigenlijk wel mooier zijn geweest als hij een of twee sterke kandidaten naast zich had. Maar dat is ook dit jaar niet aan de orde. En het kan bovendien altijd erger. Kijk maar naar PPA-kandidaat John de Haseth, die aangehouden werd voor de mishandeling van een man bij een pompstation. Geen woord erover van partijleider Benny Nisbet.
Door Ariën Rasmijn