v.l.n.r. Marie-Claire de Pool, Sue-Ann, Anna, Johnny en Claire Romijn – foto: Jamila Baaziz
CAPELLE A/D IJSSEL – De Bosmanwet van de VVD wil kansarme Antillianen gaan weren. Maar de droom van een mooie toekomst in Nederland, bestaat anno 2013 in het Caribische deel van het Koninkrijk nog steeds, ondanks alle signalen dat de kansen in Nederland niet eindeloos zijn.
Jaarlijks komen er een paar duizend – meestal jonge – Antillianen naar Nederland. Eenmaal aangekomen blijkt het moeilijk om te overleven. Dat ondervond ook Johnny: “In Nederland moet je alles zelf regelen: een huis, je eten, dat je kleren gewassen zijn, alles.”
Jongeren over hun leven in Nederland (bijdrage: Jamila Baaziz)
Johnny stopt na een jaar in Nederland tijdelijk met studeren en zoekt begeleiding om zijn weg in Nederland te vinden. “Je moet zelf zoveel regelen en afspraken maken. En als je Nederlands dan niet zo goed is, krijg je problemen.” Familie in Nederland heeft Johnny niet, dus klopt hij aan bij Marie-Claire de Pool, trajectbegeleider van de Jonge Krijger in Capelle aan den IJssel. Dankzij haar hulp heeft hij nu werk gevonden en start hij in september weer met een studie: “Ik heb van haar geleerd dat je in Nederland achter mensen aan moet gaan. Je moet elke week bellen en vacatures zoeken als je een baan wil. En zelf naar bedrijven toegaan.”
Opleidingen
De migratie vanuit de eilanden naar Nederland komt deels doordat ter plekke lang niet alle opleidingen te volgen zijn. Anna studeert bijvoorbeeld maatschappelijk werk in Nederland. “Die opleiding was er niet op Curaçao. Anders was ik hier niet gekomen. Hier moet je voor alles betalen en worden je kosten alleen steeds hoger. Maar je moet ook studeren en een bijbaan is niet altijd mogelijk.” Anna werkt bij een zorginstelling en redt zichzelf.
Toch zouden sommigen beter op Curaçao kunnen blijven, weet De Pool uit ervaring. Daarom moet er op Curaçao zelf meer begeleiding komen, vindt ze: “Ik wil ervoor vechten om jongeren op Curaçao beter te informeren, en te zorgen dat ze een beter bestaan op Curaçao kunnen hebben. De begeleiding die hier is, zou daar ook moeten komen.” Johnny en Anna vinden dat een goed idee: “Dan weet je beter wat je te wachten staat en hoe alles in Nederland werkt.”
Mooie verhalen
“Antilliaanse jongeren horen op hun eiland vaak mooie verhalen over in Nederland een opleiding volgen en dan terugkeren met uitzicht op beter werk en een beter leven. Maar zo werkt het helemaal niet.” De Pool ziet in de begeleidingstrajecten die zij doet vaak jongeren die in de schulden raken, niet weten hoe ze hun administratie moeten doen en moeite hebben hun zaken te regelen bij instanties. “Een klein eiland, waar een keer per maand je post openen genoeg is, is heel anders dan Nederland. De jongeren willen echt hun best doen, maar raken in de problemen door schulden en stress. Daardoor zakken sommigen steeds verder weg zodat ze uiteindelijk zonder dak boven hun hoofd eindigen.”
Sue-Ann komt acht jaar geleden voor studie vanuit Curaçao naar Nederland. Zij heeft sinds een jaar haar rechtenstudie afgerond, maar een baan heeft ze nog niet gevonden. “Ik kwam naar Nederland, omdat dat een beetje zo hoorde. Ik wilde ook meedoen en meer van de wereld weten. Het scheelt dat ik best veel familie hier heb en ik Nederland al een beetje kende.” Sue-Ann krijgt momenteel hulp van De Pool om een baan te vinden. “Het is moeilijk nu. Het liefst wil ik hier nog een paar jaar werkervaring opdoen, daarna wil ik terug naar Curaçao.”
Door Jamila Baaziz